Δικαιούμαι να είμαι περήφανος για το σχολείο που τέλειωσα λοιπόν, γιατί χωρίς ποτέ να γίνει λόμπι, έβγαλε πολύ άξιους ανθρώπους… ελεύθερους και ανεξάρτητους, καλούς πολίτες και σεμνούς πνευματικούς ανθρώπους γνωστούς και άγνωστους… και ανάμεσα στους γνωστούς είναι τουλάχιστον πενήντα προσωπικότητες των γραμμάτων, των τεχνών και των επιστημών που δεν είναι ακόμα στη λίστα εδώ…
Έτσι λοιπόν τιμώ αυτό που με τιμά και τους άξιους δασκάλους που είχαμε, πραγματικά άξιους, γιατί πέρα από την αληθινή γνώση και παιδεία είχαν και ήθος και ανθρωπιά… και το μετέδωσαν γύρω τους σε όλους μας και ο δρόμος συνεχίζεται μια και τώρα φαίνεται το καλό κρασί, στο χρόνο, και ήρθε η ώρα να ανοίξουν οι μπουκάλες, να φύγουν οι φελλοί και να δοκιμάσουμε το κρασί μιας ανθρώπινης κι αληθινής φιλίας που δεν έγινε ποτέ παρέα, αλλά αίσθηση εμπιστοσύνης και αξιοπρέπειας που μοιραζόμαστε με αλληλεγγύη και ήθος μέσα στην κοινωνία στους δύσκολους καιρούς που ζούμε, βλέποντας πως οι αρχές που μάθαμε αντέχουν στις κακοκαιρίες και στέκουν δίπλα στον άνθρωπο και τις αξίες της ζωής…
Έτσι δυο σκέψεις και μια αίσθηση συγκίνησης για όλα αυτά τα χρόνια που δεν πήγαν χαμένα για κανένα… τελικά η ομορφιά των ανθρώπων είναι ένα με την ομορφιά της ζωής… να ένα ωραίο μάθημα που η ίδια η ζωή μας έδωσε και μας δίνει εκεί που η ζωή και το σχολείο συγκλίνουν και συνάδουν.