Μνήμες Ημερολογίου

Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος, παραμονή της επετείου του Πολυτεχνείου 2015,  πήρα το ποδήλατο σχετικά νωρίς το πρωϊ και κατηφόρισα προς το κέντρο. Αυτή τη χρονιά υπήρχαν 2 μικρές παρεκκλίσεις. Η πρώτη αφορούσε στην αμφίεση και η δεύτερη στο δρομολόγιο. Φόρεσα λοιπόν κατάσαρκα το μπλουζάκι (που είχε την ευγενή καλοσύνη να κατασκευάσει και μας δωρίσει ο συμμαθητής μας Ρ.Τ.) με το σήμα «ΛΛΠ 1976» με ανοιχτό το λεπτό αντιανεμικό για να είναι εμφανές και διακριτό. Αφού προηγήθηκε το απαραίτητο παζάρι με τους υπαίθριους ανθοπώλες (€ 0,50 αντί για 1 € που ζητούν για ένα γαρύφαλλο, απεχθάνομαι την κερδοσκοπία ιδιαίτερα σε στιγμές μνήμης),  με 2 λουλούδια στο χέρι έφτασα στον προαύλιο χώρο του ΕΜΠ στην Πατησίων. Εναπόθεσα το ένα από αυτά πάνω στο κιγκλίδωμα της κατεστραμμένης από το άρμα πύλης, δίπλα στη γνωστή χαλκόχρωμη προτομή, στη μνήμη του Διομήδη Κομνηνού (έτυχε να πηγαίνω με την αδελφή του στο ίδιο φροντιστήριο αγγλικών) και των θυμάτων της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Συνέχισα κάνοντας τη δεύτερη παρέκκλιση από το καθημερινό μου δρομολόγιο ποδηλατώντας μέχρι την οδό Κότσικα και Πατησίων, απέναντι από τον ΟΤΕ για να εναποθέσω το δεύτερο λουλούδι, στο σημείο που έπεσε νεκρός ο κατά μία τάξη μεγαλύτερος στο σχολείο Αλέξης Σπαρτίδης από πυρά ελεύθερου σκοπευτή στην ταράτσα του μεγάρου ΟΤΕ. Την ημέρα εκείνη, 17/11/1973 δύο ώρες πρίν, ήμουν μαζί με τον μακαρίτη (δυστυχώς από τα 20 του χρόνια) συμμαθητή μας Μ.Κ., 200 μέτρα πιο πάνω στην οδό Μαυρομματαίων, όπου μας κυνηγούσε ένας Λοχίας κραδαίνοντας το περίστροφό του, ευτυχώς μόνο για εκφοβισμό.  Δεν συνέβη όμως το ίδιο με τον άτυχο 20χρονο ηλεκτρολόγο που έπεφτε το ίδιο μεσημέρι νεκρός στην Πατησίων και Στουρνάρη από το περίστροφο του Ντερτιλή που καυχιόταν στον οδηγό του γι’ αυτό το «κατόρθωμα» (ετάφη με τιμές ήρωα από τους χρυσαυγίτες). Με τον Μ.Κ. επιχειρήσαμε να ξαναβγούμε στην Πατησίων από την Πιπίνου αλλά από ένα τεθωρακισμένο τροχοφόρο με πυργίσκο της αστυνομίας (λίγο μεγαλύτερο από ένα smart, πρόγονο της μετέπειτα «Αύρας») εκτόξευαν  πάνω σε παρέες που τολμούσαν να κυκλοφορούν οβιδοειδή δακρυγόνα με κόκκινα σε χρώμα κάλυκα (φαντάζομαι ανάλογων εκείνου που τραυμάτισε θανάσιμα στο λαιμό τον Σ. Πέτρουλα το 1965). Ενστικτωδώς ανέβηκα στο σκαλί της εξόδου μιας πολυκατοικίας και το βλήμα πέρασε στους δέκα πόντους δίπλα από το δεξί μου πόδι. Κάποιος άλλος κατά μία τάξη μεγαλύτερος  μαθητής του σχολείου μας, ο Χ.Κ., απουσίασε για 2 μήνες από τα μαθήματα λόγω τραύματος στο πόδι από σφαίρα. Εχοντας κατέβει μαζί με τον Μ.Κ. το βράδυ της προηγούμενης Τετάρτης 14/11/1973 έξω από το Πολυτεχνείο, είχα έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με τον Αλέξη Σπαρτίδη μέσα στο εξεγερμένο πλήθος, ήταν η τελευταία φορά που τον είδα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα λίγα λουλούδια πάνω στο άδειο θρανίο του που διέκρινα μέσα από τα τζάμια του διαδρόμου, καθώς ανεβαίναμε για μάθημα στο χημείο την εβδομάδα που ακολούθησε. Τραγική μορφή ο πατέρας του που μίλησε στο τέλος της επιμνημόσυνης δέησης που έκαναν οι Frères στην αίθουσα τελετών και το μόνο που μπορούσε κανείς να διακρίνει ήταν λυγμοί και άναρθρες από συγκίνηση λέξεις. Τιμώ και δεν ξεχνώ την υπερβατική στάση του αείμνηστου Γυμνασιάρχη Γεωργίου Καλαματιανού που εκ των υστέρων έμαθα ότι όταν πήγαν ασφαλίτες στο σχολείο και ζήτησαν τα παρουσιολόγια της εβδομάδας του Πολυτεχνείου και των επόμενων ημερών, εκείνος τους έδιωξε λέγοντας «άπαντες παρόντες, σας παρακαλώ πηγαίνετε γιατί έχουμε πολύ δουλειά». Τί κι’ άν διάβαζε τον «Ελεύθερο Κόσμο» ή αναγκαζόταν να τον διαβάζει, τί κι’ άν πίστευε ότι πίστευε ή αναγκαζόταν να προσποιείται πως το πιστεύει (στο «πνεύμα» εκείνης της εποχής που ο αείμνηστος καθηγητής Ι. Κουφόπουλος παραστατικά σχολίαζε με το «διαφωνώ αλλά υποτάσσομαι»), ο Γ. Καλαματιανός στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων την κρίσιμη στιγμή με ανθρωπιά και υπευθυνότητα στο αξίωμα που κατείχε. Η τάξη των αποφοίτων του ΛΛΠ_1976 ήταν παρούσα στο Πολυτεχνείο, κάποιους μάλιστα τους αποτύπωσε εν αγνοία τους και η Ολλανδική τηλεόραση με τον αείμνηστο Frère Pierre να καμαρώνει μετά τη μεταπολίτευση λέγοντας μέσα στην τάξη «είδατε πόσο καλά μίλησε στα γαλλικά ο συμμαθητής σας !»

Γιάννης Παπαμιχαήλ

(6Δ’ Πρακτικού – 1976)

16/11/2015

Μνήμες από την αυλή του Γυμνασίου.

Τέτοια μέρα τότε όση τη ζήσαμε στο Σχολείο έχουμε μνήμες….μαθητής της 2Γ (γυμνάσιο τότε).
Θυμάμαι παραμονές του Πολυτεχνείου προκηρύξεις..του ΠΑΚ, στην αυλή του Γυμνασίου…τις μαζεύαμε και τις κρύβαμε στις τσάντες μας…και ρωτάγαμε έναν άλλο συμμαθητή ηγέτη τότε… το Θεόφιλο τον Βανδώρο τι πρέπει να κάνουμε…θυμάμαι τον Τσουγκαράκη τους Κάντες και τον Φραγκιά να προσπαθούν να μας εξηγήσουν το τι γίνεται…και να μιλάνε για Δημοκρατία…O Kατσάνης με αφορμή τον επιτάφιο του Περικλή να συναρπάζει τις τάξεις των μεγάλων… Θυμάμαι το μεσημέρι στο τρόλευ κοιτάγαμε με δέος κάποιους της 6ης που άνοιγαν τις τσάντες τους και μοίραζαν προκηρύξεις…ήταν οι μεγάλοι..και όταν ξημέρωσε η ημέρα που μάθαμε για τον Αλέξανδρο…η απόλυτη βουβαμάρα στο Σχολείο…σε μικρές παρέες πηγαίναμε ως την τάξη του…για να δούμε το θρανίο που καθόταν…..δεν άργησαν να φθάσουν τα τανκς… ένα στη πόρτα της Νειγύ και ένα στην Κωνσταντά… έπρεπε να φυλάξουν το σπίτι του γείτονα δικτάτορα Παττακού… απο την οργή των εφήβων… οι freres τρομοκρατήθηκαν… θυμάμαι τον frere George να κάνει άπειρα δρομολόγια μέχρι την Πατησίων κρατώντας μας 2-2 απο το χέρι και να μας παραδίδει με ασφάλεια στους γονείς μας… Την ημέρα της κηδείας ρητή εντολή της Ασφάλειας να μην παρευρεθεί κανένας Καθηγητής ή Μαθητής… αρκετοί το αγνόησαν… πολύ αργότερα… καθηγητής στο Σχολείο έμαθα ότι την επομένη της κηδείας ήρθε η Ασφάλεια και ζήτησε τα παρουσιολόγια των καθηγητών και τα απουσιολόγια των μαθητών… οι freres… έσκισαν τις σελίδες και είπαν ότι εκείνη την ημέρα δεν πήραν… έτσι έμαθα… και ένοιωσα υπερήφανος… Με τον Αλέξανδρο είχαμε την ίδια παιδίατρο, την κα Κολοκούρη… λίγες μέρες αργότερα μας αφηγήθηκε… «έφυγε απο το σχολείο… πήγε σπίτι του στο Γαλάτσι, πέταξε την τσάντα του, πήρε μια φίλη του και πήγε να δει τι γίνεται… εκεί στην 3ης Σεπτεμβρίου στο ύψος του Πολυτεχνείου συνάντησε το θάνατο… στο πρόσωπο ενος πυροβολητή ενός τεθωρακισμένου μεταφοράς προσωπικού… το γιατί κανένας ποτέ δεν το έμαθε… η φίλη του τον μετέφερε με ταξί στις πρώτες βοήθειες… αλλά δεν έδωσε το όνομά της γιατί φοβήθηκε… κανένας δεν έμαθε ποτέ τίποτα για αυτή…» … 2 χρόνια αργότερα θυμάμαι παραμονές της πρώτης πορείας… τη διαμάχη μαθητών μικρών και μεγάλων… αν τα γαρύφαλλα στο στεφάνι θα είναι    λευκά ή κόκκινα…

Αυτά καταθέτω στη μνήμη του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ…

Μαμαλής Παναγιώτης 2Γ

Αντιστασιακό κείμενο απο το souvenir του 1968.