Γιώργος Πίττας Ενας ακόμα συν απόφοιτος….

Αποσπάσματα απο το βιογραφικό του

….Από τότε με γοήτευαν οι άρχοντες άνθρωποι.
Και είχα την τύχη να γνωρίσω πολλούς. Κατ’ αρχήν τους δασκάλους μου. Συνήθως συνδύαζαν το ήθος τους, με μιά βαθειά προσήλωση στο λειτούργημά τους και την ανησυχία για την προσέγγιση της γνώσης.
Από την Λεόντειο τους καθηγητές μου, φιλολόγους Κατσάνη και Γρυπάρη, από τον Δοξιάδη τους ζωγράφους Μυταρά, και Ζουμπουλάκη. Στο Παρίσι από τους Έλληνες “δασκάλους”, στο πανεπιστήμιο της Vincennes τον Κωνσταντίνο Τσουκαλά, το Νίκο Πουλαντζα, τον Κώστα Βεργόπουλο, το Κώστα Ζουράρη τους και από τους ξένους τον Lyotard, τον Chattelet, τον Gunter Frank. Στο υπολοιπο Παρίσι θυμάμαι πως φοιτητές από διαφορετικά πανεπιστήμια συνωστιζόμασταν να παρακολουθήσουμε τις παραδόσεις ή τις διαλέξεις του Νίκου Σβορώνο, του Νίκου Παναγιωτόπουλου, της Αρβελέρ και του Κορνήλιου Καστοριάδη αλλά και του Rolan Barthes, του Michel Foucault και του Samir Amin….

….Το σπίτι που μεγάλωσα βρίσκονταν στον Περισσό. Ο πατέρας μου, ήταν βιοτέχνης επιπλοποιός. Στο ισόγειο είχε το εργαστήρι του και στον όροφο την κατοικία του. Γύρω από το κτίριο υπήρχε ένας μεγάλος κήπος με αχλαδιές, τις οποίες πότιζα μικρός συχνά-πυκνά γιατί μ’αρέσαν πολύ τ’αχλάδια. Κάθε χρόνο όμως οι αχλαδιές περιορίζονταν, γιατί οι δουλειές του πατέρα μεγάλωναν και το εργαστήρι επεκτεινόταν. Θυμάμαι την στεναχώρια μου κάθε φορά που έπρεπε να κοπούν τα δενδράκια για να στεγαστούν οι αποθήκες ξυλείας. Οι επεκτάσεις αυτές σκεπάζονταν με λαμαρίνες, αυθαίρετες κατασκευές φυσικά, και το χειμώνα από κάτω το κρύο έτσουζε. Η καταστροφή αυτή ολοκληρώθηκε στα χρόνια μου, γύρω στο 1985, όταν στα πλαίσια των αναπτυξιακών μου ανησυχιών κατασκεύασα ένα πενταόροφο κτίριο – νόμιμα πιά, γιατί η ερημιά της γειτονιάς μου, βοσκότοποι ήταν γύρω μας τα χωράφια, είχε μετατράπει σε περιοχή με άρτια και οικοδομήσιμα οικόπεδα – το οποίο όχι μόνο εξολόθρευσε και την τελευταία αχλαδιά, αλλά και φορέθηκε καπέλο στην πατρική οικία. Θα επανέλθουμε αργότερα στην εξαιρετική αυτή ιστορία, στο κεφάλαιο του Κατοικείν.
Από τα παιδικά μου χρόνια, θυμάμαι τις αχλαδιές του κήπου μας, τις κακές λαμαρίνες, τα καλά προβατάκια της γειτονιάς, τα μαλλιοτραβήγματα με τις δίδυμες αδελφές μου και τον γιό του γαλατά, στην ηλικία μου περίπου, που μας έφερνε κάθε μέρα το φρέσκο γάλα και το γιαούρτι. Ο πατέρας του, με το τσιγκελωτό μουστάκι, δεν με χώνευε και πολύ γιατί ο Μπάμπης, έτσι τον ελέγαν τον γιό του, όταν έφθανε στο σπίτι μας, παρατούσε τα γάλατα και τα κεσέδια με το γιαούρτι κατά γής και πιάναμε το ποδόσφαιρο, ανάμεσα στις αχλαδιές, με αποτέλεσμα να καθυστερεί τη διανομή, όχι πάντα χωρίς αβαρίες για τα πήλινα τσουκάλια και τους κάδους με το γάλα. Τα μάτς μέσα στον κήπο ήταν συναρπαστικά, όμως θυμάμαι ότι τις περισσότερες φορές με νικούσε και ψιλοτσατιζόμουν. Οταν αργότερα, ο Μπάμπης, Υφαντής το επώνυμό του, έγινε ποδοσφαιριστής του Απόλλωνα και πήρε μεταγραφή στον Παναθηναϊκό, κατάλαβα ότι νικιόμουν από παίκτη κλάσεως και εκ των υστέρων παρηγορήθηκα. Όταν εγώ έλειπα στο μάθημα των γερμανικών, ο Μπάμπης έπαιζε με τις δυό μικρότερες αδελφές μου μήλα. Ναι, η μάνα μου και ο πατέρας μου ήθελαν σώνει και καλά, ήδη από τα τέσσερά μου, να μου μάθουν Γερμανικά, ήταν λέει η γλώσσα του μέλλοντος. Εγώ για να τους εκδικηθώ, όταν μ’έστειλαν εννιά χρονών μόνο μου, με τ’αεροπλάνο στην Γερμανία σε μια κατασκήνωση στου διαόλου τη μάνα, για να στρώσει τάχαμε η γλώσσα μου, ερωτεύτηκα σφόδρα μια Γαλλίδα, το μοναδικό μη Γερμανάκι παιδί της κατασκήνωσης, και μαζί της ερωτεύτηκα τη γαλλική γλώσσα. Στην επιστροφή μου, αντί να έχω στρώσει τα γερμανικά μου, μιλούσα ορεξάτος φαρσί τα γαλλικά που είχα μάθει “je vous aime, je vous adore, qu’ est-que vous voulez encore?” κι έτσι οι γονείς μου αναθεώρησαν προς μεγάλη θλίψη του πατέρα μου όλα τα προγράμματα εκμάθησης της γερμανικής. Ηταν η πρώτη μου επανάσταση.
Η επικύρωση της στρατηγικής ζωής μου ολοκληρώθηκε στις εξετάσεις για το Γυμνάσιο, με την παταγώδη αποτυχία μου στις εισαγωγικές της Γερμανικής Σχολής και την θριαμβευτική επιτυχία μου στο Λεόντειο Λύκειο