14- 15 Νοεμβρίου 1973…τα πρωινά στην αυλή του σχολείου βρίσκαμε προκηρύξεις , τις μαζεύαμε και τις βάζαμε στις τσάντες μας, θυμάμαι τον πρόεδρο της τάξης 2α γυμνασίου τότε Θεόφιλο Βανδώρο που μάζευε την παρέα και ανταλλάσαμε πληροφορίες για το τι γινόταν το τι είχαμε μάθει…και μετά όταν μπαίναμε στην τάξη φωτισμένοι καθηγητές οπως οι Κάντες ο Τσουγκαράκης ο Φραγκιάς μας έλεγαν μην τις κρατάτε …αν όταν φύγετε έξω από το σχολείο σας ψάξουν και τις βρουν θα σας συλλάβουν…έβλεπες την αγωνία αλλά και τη ελπίδα στα μάτια τους.
Το μεσημέρι στα τρόλευ φεύγοντας με δέος βλέπαμε τους μεγάλους να ανοίγουν τις τσάντες τους και να μοιράζουν τις προκηρύξεις στους επιβάτες…
Σαν σήμερα 16 Νοεμβρίου 1973…εκείνο το πρωινό όλα ήταν διαφορετικά στο Σχολείο, τίποτα με του έμπαινες δεν θύμιζε τη φασαρία της αυλής του γυμνασίου , τις πρωινές φωνές της καθημερινότητας , μια απέραντη θλίψη μια απέραντη βουβαμάρα και απο στόμα σε στόμα χαμηλόφωνα …”σκοτώθηκε ο Σπαρτίδης”…εμείς οι μικροί του γυμνασίου πηγαίναμε μέχρι την τάξη του στο άλλο κτίριο, να δούμε με ευλάβεια που καθόταν ο μικρός ήρωας, λίγα λουλούδια απο τους συμμαθητές του στο θρανίο. Στην αυλή των μεγάλων δεν υπήρχε μόνο θλίψη αλλά και ένταση…τι θα κάνουν πως θα αντιδράσουν …μέχρι που ήρθαν δύο τανκς ένα στην είσοδο της Κωσταντά και ένα στην είσοδο της Νειγύ…για να προφυλάξουν απο τυχόν αντιδράσεις το σπίτι του δικτάτορα Πατακού που ήταν στη γωνία απέναντι απο το Σχολείο τότε τα πράγματα άλλαξαν οι Freres για να μας προστατεύσουν μας έβαλαν στις τάξεις, εμάς τους μικρούς ειδοποίησαν τους γονείς μας να έρθουν να μας παραλάβουν απο τη στάση στη Πατησιών ….εκείνη την μέρα ο Frere George αλλά και οι άλλοι Freres και οι καθηγητές έκαναν άπειρα δρομολόγια κρατώντας απο το χέρι δυο-δυό τα παιδάκια για να τα παραδώσουν στους γονείς τους…ανάμεσα σε αυτά ήμουν και εγώ.
1974…πρώτη πορεία από μας τους μικρούς είχε πάει θυμάμαι ο Ηλίας Κοντώσης…σε όλα τα διαλείμματα είμαστε μαζεμένοι δίπλα του και μας έλεγε τις εντυπώσεις του.
1975…Λύκειο πια…μαθητικά συμβούλια …μεγαλώσαμε και θυμάμαι την αντιπαράθεση στην αυλή αν τα γαρύφαλλα στο στεφάνι της πορείας μας θα είναι κόκκινα η λευκά…
1976…Τα σχολεία της περιοχής κατέβαιναν οργανωμένα, στην πορεία σύσσωμο το Λύκειο της Λεοντείου κατέβαινε με παρουσία και καθηγητών (φωτογραφίες απο το αρχείο της Ενωσης).
Θα ήθελα να κάνω και μια ιδιαίτερη μνεία στο συμμαθητή μας τότε Χρήστο Βακαλόπουλο…Το 1973 είναι μια κρίσιμη χρονιά. Ο Χρήστος τελειώνει το γυμνάσιο και θα πρέπει να κάνει κάποιες επιλογές. Έπειτα η δικτατορία έπαψε πια να ‘ναι μόνο υπόθεση των μεγάλων. Έχει μεγαλώσει. Οι αντιστασιακές κινήσεις τον ενδιαφέρουν. Αρχίζει να μυείται στην αριστερή σκέψη. Ένα βράδυ γυρίζει με σπασμένα τα γυαλιά, «μου έπεσαν στο σινεμά και τα πάτησα» λέει. Δεν είναι αλήθεια. Ήταν σε μια αντιδικτατορική διαδήλωση, τον είχε πιάσει η αστυνομία και τον είχαν χτυπήσει μέσα στην κλούβα. Τον πήγαν στο τμήμα αλλά τελικά τον άφησαν ελεύθερο.
M.Π
