Ο Σταμάτης Σταματίου (Ναύπακτος, 1881 – Θεσσαλονίκη, 9 Ιουλίου 1946) ήταν Έλληνας δημοσιογράφος, συγγραφέας, σκιτσογράφος και πολιτικός, ο οποίος υπηρέτησε ως νομάρχης. Ως δημοσιογράφος και συγγραφέας είναι περισσότερο γνωστός με τα αρχικά «Σταμ. Σταμ.», όπως υπέγραφε στα έργα του. Διατέλεσε νομάρχης σε νομούς της Μακεδονίας και της Κρήτης.

Γεννήθηκε στη Ναύπακτο το 1881. Γονείς του ήταν ο Γεώργιος και Βασιλική Σταματίου, το γένος Ανδρεοπούλου. Μικρότερος αδελφός του ήταν ο επίσης δημοσιογράφος και λογοτέχνης Χάρης Σταματίου (1890–1951).

Πολύ νέος ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία, πρώτα μέσα από τις σελίδες του περιοδικού Η Διάπλασις των Παίδων και κατόπιν εργαζόμενος στην Ακρόπολη του Βλάση Γαβριηλίδη. Αποφοίτησε από το Λεόντειο Λύκειο της Αθήνας, για να σπουδάσει μετά στην Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Την περίοδο των Βαλκανικών Πολέμων ο Σταματίου υπηρετούσε στον Στρατό ενώ παράλληλα δημοσιογραφούσε και έγραφε στρατιωτικές ιστορίες. Σε μία ηρωική πράξη, όταν υπηρετούσε ως έφεδρος δεκανέας, στη Μάχη της Στρώμνιτσας τον Ιούλιο του 1913, άρπαξε μια κόκκινη σημαία πολεμώντας σώμα με σώμα με τους Βούλγαρους. Για την πράξη του εκείνη προήχθη τιμητικά  σε λοχία.

Ο ρόλος του στον δημόσιο βίο

Πως τώρα ο ήρωας αυτός βρέθηκε σε Νομαρχιακό θώκο; Ήταν από τους πλέον έμπιστους του Ελευθερίου Βενιζέλου και με προτροπή του Εθνάρχη ανέλαβε διάφορες σημαντικές κρατικές θέσεις, όπως στο γραφείο τύπου της Γενικής Διοίκησης Ηπείρου, ως υποδιοικητής στο Σιδηρόκαστρο κ.ά.

Σεπτέμβρη του 1915 τοποθετήθηκε στο Καστελλόριζο και το 1916 ανέλαβε καθήκοντα νομάρχη στην Καστοριά. Προσχώρησε στο Κίνημα Εθνικής Άμυνας, και εξ αυτού του λόγου παύθηκε από την κυβέρνηση της Αθήνας. Το 1918 ανέλαβε νομάρχης Φλώρινας και στη διετία 1919-1920 νομάρχης Πέλλας. Όταν το 1920 ο Βενιζέλος έχασε τις εκλογές και ανέλαβαν οι Λαϊκοί, παύθηκε από την νομαρχία, στην οποία επανήλθε κατά τη διάρκεια της επαναστατικής κυβέρνησης των Γονατά – Πλαστήρα (1922-1923). Κατά την περίοδο αυτή ειδικά, βοήθησε αποφασιστικά τους πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής και του Πόντου να χτίσουν τα σπίτια τους αρχίζοντας μια νέα ζωή στις καινούργιες πατρίδες. Επέβλεπε ο ίδιος τα έργα και επικοινωνούσε με τους πρόσφυγες για τα προβλήματά τους. Το 1924-1925 ανέλαβε νομάρχης Δράμας και παύθηκε αργότερα από τη δικτατορία του Θεόδωρου Πάγκαλου.

Την περίοδο του Ελληνοϊταλικού Πολέμου (1940-1941) ακολούθησε τον Ελληνικό Στρατό ως πολεμικός ανταποκριτής μέχρι το Πόγραδετς. Κατά την περίοδο της Κατοχής, η υγεία του κλονίστηκε. Απεβίωσε σε ηλικία 65 ετών στη Θεσσαλονίκη στις 9 Ιουλίου 1946. Ο Σταματίου για την προσφορά του στο ελληνικό έθνος τιμήθηκε με τον Αργυρό Σταυρό του Τάγματος του Σωτήρος. Του απονεμήθηκε επίσης ο τίτλος του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής από την κυβέρνηση της Γαλλίας το 1918.