100 χρόνια. Το σχολείο μας, το αγαπημένο μας σχολείο έκλεισε, από χθες και επίσημα, τα εκατό χρόνια λειτουργίας. Είναι, δηλαδή, μισό αιώνα μεγαλύτερο από εμάς (για την ακρίβεια, φέτος έχουμε double score)!
Σε μία πολυεπίπεδη (μεταφορικά και κυριολεκτικά) εκδήλωση για τον εορτασμό αυτής της επετείου, χιλιάδες μαθητές, παλιοί και νέοι, καθηγητές, ενεργοί και συνταξιούχοι, Μαριανοί Αδελφοί, παιδιά και γονείς αποφοίτων, διοικητικό προσωπικό και πολλοί ακόμη επισκέφθηκαν τις φιλόξενες του Λεοντείου Λυκείου Πατησίων. ( Λεόντειος Σχολή Αθηνών/ Leonteios Athènes ), θυμήθηκαν τα παλιά, ενημερώθηκαν για τα… ακόμα πιο παλιά και θαύμασαν από κοντά τα πιο πρόσφατα.
Η κυρία Louisa Karapidaki , ιστορικός Τέχνης & Μουσειολόγος, μοιράστηκε μαζί μας την εμπειρία του να στήνεις ένα μουσείο 360 τετραγωνικών, το Musée des Frères Maristes et du Lycée Léonin , για να στεγάσεις 100 χρόνια ιστορίας.
Ο αρχιτέκτων και συναπόφοιτος Joseph Dacoronias-Marina ανέλυσε το αρχιτεκτονικό όραμα των ιδρυτών του σχολείου και την αισθητική των επεκτάσεων του από τον Οκτώβριο του 1924 μέχρι τις μέρες μας.
Ο δημοσιογράφος, συγγραφέας και μελετητής της αστικής και πολεοδομικής ιστορίας της Αθήνας, Νίκος Βατόπουλος , έθεσε το εμβληματικό κτίριο της οδού Νεϊγύ μέσα στο πλαίσιο της εποχής του Μεσοπολέμου.
Όλα αυτά από μόνα τους θα αρκούσαν για να μονοπωλήσουν το ενδιαφέρον όλων μας. Αληθινός πρωταγωνιστής, εντούτοις, δεν ήταν πρωτίστως το κτίριο, οι εγκαταστάσεις, οι αναβαθμίσεις των υποδομών, ούτε καν η πλούσια ιστορία ενός σχολείου που έχει λειτουργήσει, όταν το απαιτούσαν οι συνθήκες, ως οικοτροφείο, ως παράρτημα του Ερυθρού Σταυρού, ως παρεκκλήσι, ως εκτροφείο. . . . . ζώων, ως πολυχώρος αθλητισμού, ως καταφύγιο, ως σχολή αξιωματικών και πολλά ακόμα.
Αυτοί που έλαμψαν περισσότερο ήταν οι άνθρωποι – ανάμεσα σε αυτούς και όλοι εμείς που περάσαμε από δώδεκα έως λιγότερα χρόνια σε αυτούς τους διαδρόμους και πήραμε τις σωστές βάσεις, ώστε στην ενήλικη ζωή μας να μπορέσουμε να διαχειριστούμε όλα τα εμπόδια, όλες τις προκλήσεις, όλες τις αναποδιές και, ασφαλώς, να απολαύσουμε όλες τις ευτυχισμένες στιγμές.
Δύο φράσεις άκουσα χθες περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.
Το “που είσαι αγόρι μου;” (η Λεόντειος ήταν σχολείο αρρένων μέχρι και την περίφημη τάξη του 1991) και το “κύριε καθηγητά, με θυμάστε;”
Η πρώτη φάση συνοδευόταν πάντοτε, όχι απλά από θερμές χειραψίες, αλλά από στενούς εναγκαλισμούς. Η δεύτερη από φορτισμένους διαλόγους και συγκίνηση.
Δεν ξέρω πόσο αγάπησαν το σχολείο τους, όσο η δική μας φουρνιά. Εύχομαι όμως κάθε απόφοιτος κάθε ιδρύματος να έχει μόνον τέτοιου είδους αναμνήσεις – μπορεί την εποχή των σπουδών στο εξωτερικό, των μεταπτυχιακών και των τεχνολογικών εξελίξεων, τα έξι χρόνια γυμνασίου-λυκείου να μην φαντάζουν τόσο σημαντικά, αλλά ήταν και παραμένουν.
Στη χθεσινή μου βόλτα, ανεβοκατεβαίνοντας ορόφους, διασχίζοντας διαδρόμους, μπαίνοντας σε αίθουσες, περπατώντας σε προαύλια θυμήθηκα πολλά, καθώς το σχολείο έχει εκσυγχρονιστεί, χωρίς όμως να χάσει τίποτα από τον χαρακτήρα του και πάντοτε σεβόμενο τη διαχρονική αισθητική του παρελθόντος.
Θυμήθηκα τα βινύλια των Cult, των Mission, των Godfathers, των U2, των REM, των Police, του Bruce Springsteen, των Pink Floyd, των Queen, των Waterboys, των Dire Straits, των a-ha, των Joy Division και των Sex. . . . . Πιστόλια που ανταλλάζαμε στα διαλείμματα και τις κασέτες που γράφαμε για τους διπλανούς μας. Ήταν η δική μας μουσική, όχι εκείνη που γνωρίσαμε στις δισκοθήκες των γονιών μας.
Θυμήθηκα τις πολύτιμες λογοτεχνικές συμβουλές σε μια εποχή που δεν υπήρχε το “if you like this, try these”: από τον έναν στον άλλον μάθαμε το “Φύλακα Στη Σίκαλη” του JD Salinger, τον “Τρυποκάρυδο” του Tom Robbins, τους “Πτυχιούχους” του Χρήστου Βακαλόπουλου, τον «Πιστό Ρουσλάν» του Georgi Vladimov… Έγιναν τα δικά μας μυθιστορήματα, όχι τα βιβλία που βρίσκαμε στις βιβλιοθήκες των γονιών μας.
Τους αγώνες μπάσκετ και τις κόντρες στις στατιστικές.
Το πως αρπαζόμασταν λίγο πιο εύκολα στα χέρια για να βρούμε μια ώρα μετά με ανέκδοτα και φιλικά χτυπήματα στην πλάτη.
Το σκασιαρχείο, τους πρώτους καφέδες, τα πρώτα -και τελευταία- τσιγάρα, τις εκδρομές και τα πάρτυ.
Τα πρώτα μαθήματα υπολογιστών με λειτουργικό σύστημα dos.
Τα μαθήματα γαλλικών και το τμήμα ψυχολογικής αξιολόγησης.
Τους αυστηρούς καθηγητές που, συνήθως, ήταν και αυτοί που μας αγαπούσαν περισσότερο.
Το πως, χρόνο με το χρόνο, εξοικειώθηκε με τα στάδια της αληθινής ζωής: ο πρώτος γονιός συμμαθητής που πέθανε, τότε και η σκληρή συνειδητοποίηση ότι η ζωή συνεχίζεται. Ο πρώτος συμμαθητής που σκοτώθηκε και πως είχαμε μουδιάσει όλοι. Κάποιες απώλειες στην πορεία, επειδή κάποιες δουλειές είχαν πέσει έξω και τα δίδακτρα δεν μπορούσαν να καλυφθούν. Οι χοροί σε ξενοδοχεία και η προσπάθεια συνεννόησης με το Αρσάκειο ή τις Ουρσουλίνες για να μην καταλήξουμε στην πίστα εμείς και η τεστοστερόνη, χωρίς οιστρογόνα για παρέα… Ο άγουρος επαγγελματικός προσανατολισμός, άγουρος γιατί τα φανταζόμασταν, τότε, όλα πιο απλά, παρά τις ρεαλιστικές νουθεσίες. Η προετοιμασία για τις πανελλαδικές. Η αίσθηση ότι μονίμως κάποιος εκπαιδευτικός λίγο πιο δίπλα πραγματικά νοιαζόταν για εμάς και την πρόοδό μας!
Θυμήθηκα τους συμμαθητές που δεν είναι μαζί μας. Τους καθηγητές, που έμμεσα ή άμεσα επηρέασαν τη ζωή μας και τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο και δεν ζουν πλέον ανάμεσά μας. Οι γονείς μας, που έκαναν θυσίες για να κάνουν τη φοίτησή μας σε ένα σχολείο που θεωρούσαν κατάλληλο για εμάς και το μέλλον μας.
“Κύριε Καθηγητά, με θυμάστε;”
-“Πώς να μη σε θυμάμαι ρε Λαμπρόπουλε, αυτός έχεις μείνει!”
(απόδειξη ότι, ο λύκος και αν εγέρασε, την ειρωνία δεν την ξεχνά)
“Κύριε Καθηγητά, με θυμάστε;”
-“Εσύ δεν είσαι, αγόρι μου, που στο μάθημα των καλλιτεχνικών, σε έλεγα να φέρνεις την κλασική μουσική, ενώ ζωγραφίζεις, και εσύ έφερνες τη Λίμνη των Κύκνων, του Τσαικόφσκι;”
(καθόλου περίεργο που δεν θυμόταν κάτι από τις επιδόσεις μου στη ζωγραφική!)
“Κύριε Καθηγητά, σας βλέπω πολύ ακμαίο, με θυμάστε;”
-“Σε θυμάμαι παιδί μου και, αν είμαι ακμαίος, οφείλω να σου ζητήσω συγγνώμη. Γιατί για χρόνια, κάθε πρωί, αντλούσα μία ώρα από τα νιάτα σου”.
(υπενθύμιση ότι κάποιοι άνθρωποι γεννήθηκαν για να ανεβαίνουν στην έδρα και να πλάθουν ψυχές)
Με πιο απλά λόγια, χθες δάκρυσαν και τα τσιμέντα – παλιά και καινούρια.
Να συγχαρώ θερμά τον Μάμαλη Παναγιώτη και όλους τους συντελεστές της χθεσινής, ιδιαιτέρως απαιτητικής, εκδήλωσης που ολοκληρώθηκε χωρίς προβλήματα και δικαίωσε τον κόπο και την επιμονή τους.
Να ευχαριστήσω την καρδιά μου τον παλιό συμμαθητή μου, Νίκο Μπουτσινά, σημερινό υποδιευθυντή του Γυμνασίου, για την ξενάγηση σε χώρους που θυμούνται και πτέρυγες που προστέθηκαν μετά την αποφοίτησή μου.
Να δηλώσω σταθερά ευγνώμων προς τους καθηγητές μας, ασχέτως αν μπόρεσαν να δώσουν, χθες, το παρών ή όχι.
Και φυσικά, να εκφράσω την αδυναμία που τρέφω προς όλους ανεξαιρέτως τους αγαπημένους μου συμμαθητές, με τους οποίους μας συνδέει πάντοτε κάτι μοναδικό που μόνον έξι χρόνια κοινής ζωής σε ένα τέτοιο εκπαιδευτικό ίδρυμα μπορεί να δει.
Τέλος, ειδικά για χθες, special thanx στους Χρήστος Χατζηπέτρος , Konstantinos G. Kouvelas , Harry Brilakis , Δημήτρης Σελαλμαζίδης , Markos Lampaditis , PanPan Panos , Constantine Karoukanidis-Katakis , Sakis Kaleas , Για έναν μην τα ξέρει για παραπάνω τη ζωή του άλλου τα τελευταία 30 χρόνια. Ίσως επειδή αυτά που ξέρει για τα προηγούμενα, θα είναι πάντοτε υπερ-αρκετά. Τι μπορείς να ευχηθείς σε ένα σχολείο που τα έχει ήδη εκατοστήσει;
Ένα μόνον πράγμα: να συνεχίσει να βγάζει από τις τάξεις του ανθρώπους που θα αγαπήσουν. Δεν υπάρχει καλύτερη πιστοποίηση του ιερού του έργου.
