Ο ίδιος έχει πει για την Αυτοκίνηση σε συνέντευξή του στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ το 2011: “Το 1980 είχα αντιπροσωπεία αυτοκινήτων στη λεωφόρο Κηφισιάς. Εκείνη την περίοδο είχαν τριπλασιαστεί οι εισφορές των αυτοκινήτων και οι πωλήσεις έπεφταν απίστευτα. Από τα 70 -75 αυτοκίνητα που πουλούσαμε πριν, είχαμε πέσει στα πέντε. Μου προτείνει τότε ένας συνεργάτης μου να μετατρέψουμε την αντιπροσωπεία σε εστιατόριο.

“Πάμε να δούμε ένα καινούργιο μαγαζί που έχει ανοίξει στην παραλία για να πάρουμε ιδέες”. Τι λες, βρε Σπύρο, του απαντώ, εμείς δεν ξέρουμε ούτε πατάτες τηγανιτές να φτιάχνουμε. Πήγαμε τελικά στον Ειρηνικό στη Βούλα και πραγματικά εντυπωσιάστηκα από το πλήθος του κόσμου που διασκέδαζε εκεί, αν και δεν μου άρεσε σαν μαγαζί, επειδή δεν είχε τίποτε το καινούργιο. Ηταν μια επανάληψη των μαγαζιών διασκέδασης που ήξερα στα 60s και στα 70s, με τα στρωμένα τραπεζομάντιλα. Εγώ ήθελα να κάνω ένα κλαμπ με τους θαμώνες να στέκονται όρθιοι. Αποφάσισα, λοιπόν, να το κάνω και να το ονομάσω Αυτοκίνηση. Ανοίξαμε την Αυτοκίνηση τον Μάρτιο του 1981. “

Τον Μάρτιο του ’81 άνοιξε ένας μεγάλος χώρος που χωριζόταν σε δύο επίπεδα.

Γι΄αυτό και η αρχιτεκτονική του μπαρ έγινε κατ΄επιθυμία του Μάκη σε στρογγυλή διάταξη. Σκοπός ήταν ενώνονται τα μάτια αγνώστων μεταξύ τους ανθρώπων και να δίνεται ένα πιο εύκολο πάτημα, σε μια εποχή που το φλερτ δεν ήταν και τόσο δύσκολο. Η Αυτοκίνηση έμεινε στην ιστορία ως ένα μέρος αντίστοιχο του γηπέδου, με την έννοια ότι ο Σαλιάρης ήθελε να κατευνάσει τις κοινωνικοοικονομικές διαφορές. Δεν προσέφερε ένα μέρος για μια συγκεκριμένη ομάδα. Για μια συγκεκριμένη τσέπη. Ήθελε τον εφοπλιστή και τον πιτσιρικά που παίρνει χαρτζιλίκι από τους γονείς του, να συναγελάζονται. Να ακουμπάνε ο ένας τον άλλον και – γιατί όχι; – να ανταλλάξουν κουβέντες

Στην πόρτα της Αυτοκίνησης τη δεκατία το ΄80 είχε ουρά από κόσμο κάθε μέρα, από Δευτέρα, ως Παρασκευή…