«πολήΤΤες – Μια τραγωδία που δεν λέγεται, μόνο χορεύεται»
Ξεναγώντας μας σε μια κοινωνία, όπου οι τάξεις μετατοπίζονται, οι έμφυλες ταυτότητες επαναπροσδιορίζονται, οι ατομικότητες αμβλύνονται και η αλλαγή δεν σημαίνει ήττα, αλλά αποκαλύπτει μάχες και αγώνες γεμάτους πάθος και οράματα, η συν Απόφοιτη χορογράφος Πατρίσια Απέργη μας μιλά για το νέο της έργο, «πολήΤΤες – Μια τραγωδία που δεν λέγεται, μόνο χορεύεται», που παρουσιάζεται στο θέατρο Κιβωτός, στις 27 και 31 Μαΐου και στις 1, 2 και 3 Ιουνίου, στις 9 το βράδυ.
Δεν χάσαμε επειδή μας άξιζε,
αλλά επειδή καταφέραμε ν’ αφουγκραστούμε
τη σιωπή των καιρών μας.
Και μείναμε “όρθιοι και μόνοι μέσα στη φοβερή ερημιά του πλήθους”
να κοιτάμε τα κατορθώματα της ιστορίας μας.
Πώς είναι να είσαι πολίτης μιας χώρας που χάνει;
Τι είναι πιο δύσκολο να αντιμετωπίσεις: τον θυμό, τον φόβο ή την ήττα;
Τι έχει μεγαλύτερη αξία: η μάχη ή το αποτέλεσμα;
Μπορείς να γίνεις ήρωας μέσα από μια αποτυχία;
Σήμερα για ποιους πολίτες θα ψάλλουμε κλέα ανδρών;
Η προσπάθεια και η τόλμη γίνονται πρωταγωνιστές. Γι’ αυτό, προσπαθούμε πολλές φορές. Είτε με τον ίδιο τρόπο, σ’ εμμονική επανάληψη, είτε με διαφορετικές προσεγγίσεις κάθε φορά. Προκειμένου να ανακαλύψουμε τις σχέσεις, την ιστορία, το μέλλον μας.
Ο χορός γίνεται το όπλο για να δεχτούμε την αποτυχία.
Και να ξαναπροσπαθήσουμε.
Στο έργο συναντάμε σύγχρονα χορικά συμπλέγματα πολιτών που είναι αντιμέτωποι με την έννοια της ήττας, της απώλειας και του φόβου. Αλλά και με την ελπίδα της ανάστασης/ανάτασης κρυμμένη δίπλα τους.
Γιατί η δύναμη του συλλογικού, ανθρώπων που προσπάθησαν μαζί, ακόμη και στην ήττα, φέρνει ύμνους και τρόπαια. Και αλλαγές.
Και έτσι μόνο μυρίζει μέλλον.
