Ο Δημήτρης Μαυρίκιος γεννήθηκε στην Αίγυπτο το 1948. Αποφοίτησε από τη Λεόντειο το 1966. Είναι διπλωματούχος Θεατρολογίας ( Σορβόννη ) και Σκηνοθεσίας ( Κρατική Σχολή Κινηματογράφου Ρώμης ). Δάσκαλοί του του, μεταξύ άλλων, ήταν ο Ρομπέρτο Ροσελίνι, ο Μπερνάρ Ντορτ, ο Γιώργος Σεβαστίκογλου και ο Μίνως Βολανάκης. Ως σκηνοθέτης έχει συνεργαστεί με το Εθνικό Θέατρο, το ΚΒΘΕ, την Εθνική Λυρική Σκηνή, το Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου, καθώς και με το Θέατρο Τέχνης, το Θέατρο Οδού Κυκλάδων-Λευτέρης Βογιατζής, το Θέατρο Εμπρός, το Θέατρο του Νότου-Αμόρε και το Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας. Έχει μεταφράσει ή/και διασκευάσει-σκηνοθετήσει έργα των Σοφοκλή, Δάντη, Σαίξπηρ, Ρασίν, Κορνέιγ, Ουάϊλντ, Πιραντέλλο, Ουίλιαμς, Σέπαρντ, Ροϊδη, Ρίτσου, Φακίνου και όπερες των Μοσνέ και Βέρντι. Έχει γυρίσει, μεταξύ άλλων, τρεις ταινίες μεγάλου μήκους, που διακρίθηκαν σε ελληνικά και διεθνή φεστιβάλ, καθώς και πολλά ντοκιμαντέρ, ανάμεσα στα οποία Τα φεγύρια του Ιονίου, σειρά για την οποία τιμήθηκε με το Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών. Συνεργάστηκε με τον Μάνο Χατζηδάκι στο Τρίτο Πρόγραμμα. Έχει τιμηθεί με το Βραβείο Κουν, το 1ο Βραβείο της Biennale Internationale du Film sur l’Art και άλλα ελληνικά και διεθνή βραβεία.
Αν γινόσασταν ένας ρόλος για να ζήσετε το υπόλοιπο της ζωής σας ποιος θα ήταν αυτός;
Μπορώ άνετα να πω ότι δεν θα ήθελα να είμαι ο Λιρ. Η εγκατάλειψη, η προδοσία είναι ό,τι χειρότερο για έναν άνθρωπο που δύει. Σεξπιρικός είναι και ο ρόλος που θα ήθελα να είμαι μέσα από μια υπέρβαση, που θα αγνοούσε τους φραγμούς της ηλικίας και θα καταργούσε τις επιταγές του πραγματικού χρόνου. Λίγο πριν φύγει από τη ζωή η Αλέκα Παΐζη, της είχα προτείνει τον ρόλο μιας υπερήλικης Ιουλιέτας, που, αντί για 42 ώρες, θα άνοιγε πάλι τα μάτια στη ζωή μετά πολλές δεκαετίες εικονικού θανάτου. Είχε δεχθεί την ιδέα με ενθουσιασμό. Στο γήρας μου θα ήθελα να είμαι ένας Ρωμαίος που θα συναντούσε τον έφηβο εαυτό μου, σαν να μην είχε μεσολαβήσει καμία ωριμότητα… Η εμμονή μου με το «Ρωμαίος και Ιουλιέττα» αφορά τη χαμένη εφηβεία.
Μετά από τόσα χρόνια εμπειρίας παρατηρώντας τον εαυτό σας πώς θα τον περιγράφατε ως σκηνοθέτη αλλά και ως άνθρωπο;
Τι να πω; Δεν θα ήθελα ούτε να φλυαρήσω ούτε να αυτομαστιγωθώ· και, βέβαια, ούτε να περιαυτολογήσω, αν ανταποκριθώ διεξοδικά στη δύσκολη αυτή ερώτηση. Γι’ αυτό και θα απαντήσω με ένα μόνο επίθετο που με χαρακτηρίζει και που νομίζω περιέχει πολλά άλλα· και όχι μόνο θετικά: Ανήσυχος…
Αποσπάσματα από συνεντεύξεις
