Το αρχείο του συγγραφέα και σκηνοθέτη παραχωρείται από την οικογένειά του στην Ενωση Αποφοίτων Λεοντείου

Οταν ήταν παιδί, το 1989, η Σοφία Βακαλοπούλου, ανιψιά και βαφτισιμιά του Χρήστου Βακαλόπουλου (1956-1993), είχε κάνει ένα πέρασμα από την ταινία του θείου και νονού της «Ολγα Ρόμπαρντς». Από τα γυρίσματα θυμάται την τρυφερότητα και τη δοτικότητα του Βακαλόπουλου απέναντί της, ενώ έχει συγκρατήσει και ένα περιστατικό. «Μου είχε δώσει κάτι σοκολατάκια, που έπρεπε να τρώω σε μια σκηνή, όμως εγώ τα έφαγα νωρίτερα κι εκείνος είχε παραμείνει τόσο ήρεμος και ψύχραιμος», λέει σήμερα. «Θυμάσαι τι σου είχε πει τότε, Σοφία; Σου είχε πει “το ντεκόρ δεν το τρώμε”», συμπληρώνει την αφήγηση ο πατέρας της –πρώτος ξάδελφος του Βακαλόπουλου– και γελούν μαζί. «Ετσι έγινε», συνεχίζει η κόρη του, «και όταν ακόμη είχα απαιτήσει, σαν μικρό κορίτσι, να μπει το όνομά μου στην ταινία, ο Χρήστος μου είχε απαντήσει “εννοείται, Σοφία μου, εννοείται. Αφού ο ρόλος σου ήταν καθοριστικός”».

Δεν είναι η μόνη τρυφερή ανάμνηση που έχουν από τον συγγραφέα και σκηνοθέτη η ανιψιά του και ο πατέρας της, Χρήστος Βακαλόπουλος και αυτός. Ο δεύτερος ειδικά είχε μεγαλώσει με τον ξάδελφό του σαν να ήταν αδέλφια. Θυμάται από εκείνον «χιλιάδες πράγματα»: από τη Μονόπολη που έπαιζαν μικροί και την τρέλα τους για τον Παναθηναϊκό μέχρι τους δίσκους που άκουγαν παρέα. «Και βέβαια», συνεχίζει ο κ. Βακαλόπουλος, «πολύ σινεμά. Το “Λιλά”, στην Κυψέλη, το είχαμε κάνει δεύτερο σπίτι. Εγώ δεν εμβάθυνα τόσο πολύ, καθόμασταν λοιπόν μετά και κουβεντιάζαμε για όσα βλέπαμε. Το “Λιλά” έπαιζε τότε καλτ ταινίες, είχαμε δει πολύ γιαπωνέζικο κινηματογράφο κι εμένα μου έμεινε. Ακόμη και τώρα, γιαπωνέζικο σινεμά βλέπω σαν τρελός».