Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος, παραμονή της επετείου του Πολυτεχνείου 2015, πήρα το ποδήλατο σχετικά νωρίς το πρωϊ και κατηφόρισα προς το κέντρο. Αυτή τη χρονιά υπήρχαν 2 μικρές παρεκκλίσεις. Η πρώτη αφορούσε στην αμφίεση και η δεύτερη στο δρομολόγιο. Φόρεσα λοιπόν κατάσαρκα το μπλουζάκι (που είχε την ευγενή καλοσύνη να κατασκευάσει και μας δωρίσει ο συμμαθητής μας Ρ.Τ.) με το σήμα «ΛΛΠ 1976» με ανοιχτό το λεπτό αντιανεμικό για να είναι εμφανές και διακριτό. Αφού προηγήθηκε το απαραίτητο παζάρι με τους υπαίθριους ανθοπώλες (€ 0,50 αντί για 1 € που ζητούν για ένα γαρύφαλλο, απεχθάνομαι την κερδοσκοπία ιδιαίτερα σε στιγμές μνήμης), με 2 λουλούδια στο χέρι έφτασα στον προαύλιο χώρο του ΕΜΠ στην Πατησίων. Εναπόθεσα το ένα από αυτά πάνω στο κιγκλίδωμα της κατεστραμμένης από το άρμα πύλης, δίπλα στη γνωστή χαλκόχρωμη προτομή, στη μνήμη του Διομήδη Κομνηνού (έτυχε να πηγαίνω με την αδελφή του στο ίδιο φροντιστήριο αγγλικών) και των θυμάτων της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Συνέχισα κάνοντας τη δεύτερη παρέκκλιση από το καθημερινό μου δρομολόγιο ποδηλατώντας μέχρι την οδό Κότσικα και Πατησίων, απέναντι από τον ΟΤΕ για να εναποθέσω το δεύτερο λουλούδι, στο σημείο που έπεσε νεκρός ο κατά μία τάξη μεγαλύτερος στο σχολείο Αλέξης Σπαρτίδης από πυρά ελεύθερου σκοπευτή στην ταράτσα του μεγάρου ΟΤΕ. Την ημέρα εκείνη, 17/11/1973 δύο ώρες πρίν, ήμουν μαζί με τον μακαρίτη (δυστυχώς από τα 20 του χρόνια) συμμαθητή μας Μ.Κ., 200 μέτρα πιο πάνω στην οδό Μαυρομματαίων, όπου μας κυνηγούσε ένας Λοχίας κραδαίνοντας το περίστροφό του, ευτυχώς μόνο για εκφοβισμό. Δεν συνέβη όμως το ίδιο με τον άτυχο 20χρονο ηλεκτρολόγο που έπεφτε το ίδιο μεσημέρι νεκρός στην Πατησίων και Στουρνάρη από το περίστροφο του Ντερτιλή που καυχιόταν στον οδηγό του γι’ αυτό το «κατόρθωμα» (ετάφη με τιμές ήρωα από τους χρυσαυγίτες). Με τον Μ.Κ. επιχειρήσαμε να ξαναβγούμε στην Πατησίων από την Πιπίνου αλλά από ένα τεθωρακισμένο τροχοφόρο με πυργίσκο της αστυνομίας (λίγο μεγαλύτερο από ένα smart, πρόγονο της μετέπειτα «Αύρας») εκτόξευαν πάνω σε παρέες που τολμούσαν να κυκλοφορούν οβιδοειδή δακρυγόνα με κόκκινα σε χρώμα κάλυκα (φαντάζομαι ανάλογων εκείνου που τραυμάτισε θανάσιμα στο λαιμό τον Σ. Πέτρουλα το 1965). Ενστικτωδώς ανέβηκα στο σκαλί της εξόδου μιας πολυκατοικίας και το βλήμα πέρασε στους δέκα πόντους δίπλα από το δεξί μου πόδι. Κάποιος άλλος κατά μία τάξη μεγαλύτερος μαθητής του σχολείου μας, ο Χ.Κ., απουσίασε για 2 μήνες από τα μαθήματα λόγω τραύματος στο πόδι από σφαίρα. Εχοντας κατέβει μαζί με τον Μ.Κ. το βράδυ της προηγούμενης Τετάρτης 14/11/1973 έξω από το Πολυτεχνείο, είχα έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με τον Αλέξη Σπαρτίδη μέσα στο εξεγερμένο πλήθος, ήταν η τελευταία φορά που τον είδα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα λίγα λουλούδια πάνω στο άδειο θρανίο του που διέκρινα μέσα από τα τζάμια του διαδρόμου, καθώς ανεβαίναμε για μάθημα στο χημείο την εβδομάδα που ακολούθησε. Τραγική μορφή ο πατέρας του που μίλησε στο τέλος της επιμνημόσυνης δέησης που έκαναν οι Frères στην αίθουσα τελετών και το μόνο που μπορούσε κανείς να διακρίνει ήταν λυγμοί και άναρθρες από συγκίνηση λέξεις. Τιμώ και δεν ξεχνώ την υπερβατική στάση του αείμνηστου Γυμνασιάρχη Γεωργίου Καλαματιανού που εκ των υστέρων έμαθα ότι όταν πήγαν ασφαλίτες στο σχολείο και ζήτησαν τα παρουσιολόγια της εβδομάδας του Πολυτεχνείου και των επόμενων ημερών, εκείνος τους έδιωξε λέγοντας «άπαντες παρόντες, σας παρακαλώ πηγαίνετε γιατί έχουμε πολύ δουλειά». Τί κι’ άν διάβαζε τον «Ελεύθερο Κόσμο» ή αναγκαζόταν να τον διαβάζει, τί κι’ άν πίστευε ότι πίστευε ή αναγκαζόταν να προσποιείται πως το πιστεύει (στο «πνεύμα» εκείνης της εποχής που ο αείμνηστος καθηγητής Ι. Κουφόπουλος παραστατικά σχολίαζε με το «διαφωνώ αλλά υποτάσσομαι»), ο Γ. Καλαματιανός στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων την κρίσιμη στιγμή με ανθρωπιά και υπευθυνότητα στο αξίωμα που κατείχε. Η τάξη των αποφοίτων του ΛΛΠ_1976 ήταν παρούσα στο Πολυτεχνείο, κάποιους μάλιστα τους αποτύπωσε εν αγνοία τους και η Ολλανδική τηλεόραση με τον αείμνηστο Frère Pierre να καμαρώνει μετά τη μεταπολίτευση λέγοντας μέσα στην τάξη «είδατε πόσο καλά μίλησε στα γαλλικά ο συμμαθητής σας !»

Γιάννης Παπαμιχαήλ

(6Δ’ Πρακτικού – 1976)