Πως αναλάβατε τη θέση του Επικεφαλής της Αντιπροσωπείας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής
στην Ελλάδα το 2010, όταν ξεσπούσε η μεγάλη κρίση;
Κλήθηκα το καλοκαίρι του 2010 από τον Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζοζέ Μανουέλ
Μπαρόζο, να αναλάβω Επικεφαλής της Αντιπροσωπείας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην
Ελλάδα, δηλαδή της «πρεσβείας» της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη χώρα μας. Είχα στην πλάτη μου
τριάντα σχεδόν χρόνια ανέλιξης στην ιεραρχία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της Κομισιόν, ήμουν
από τους πρώτους Έλληνες που διαγωνίστηκαν για να την στελεχώσουν, όταν η Ελλάδα
εντάχθηκε το 1981 στην ΕΕ . «Η Ελλάδα, η πατρίδα σου, δοκιμάζεται βαθιά. Είναι καιρός να
επιστρέψεις. Θα αναλάβεις Επικεφαλής της Αντιπροσωπείας της Κομισιόν στην Ελλάδα. Εκεί θα
είσαι πιο χρήσιμος…» , θυμάμαι ότι μου είπε και το δικό μου «ναι» ήταν αυτονόητο. Τριάντα πέντε
χρόνια μέτοικος στη Γαλλία και στο Βέλγιο, η ξένη γη με είχε αγκαλιάσει, με είχε στηρίξει. Εκεί
μεγάλωσα τα παιδιά μου. Ήμουν ένας Έλληνας του εξωτερικού, που θα επέστρεφε στη χώρα του
ως «πρέσβης της ΕΕ», τη στιγμή που διακινείτο σε πολλούς κύκλους ότι «για την κρίση της
Ελλάδας φταίει η Ευρώπη»…
Η Ευρώπη είχε γίνει εχθρός για πολλούς Έλληνες. Παρά τη δύσκολη θέση µου, ως Έλληνα που
εκπροσωπούσε την Ευρωπαϊκή Ένωση στη χειρότερη συγκυρία, ουδέποτε οι πράξεις µου ή οι
εντολές που λάμβανα από τις Βρυξέλλες ήρθαν σε σύγκρουση µε τον πατριωτισμό µου.
Έτσι έφθασα στην Ελλάδα για µια δύσκολη αποστολή, η οποία μάλιστα θα εξελισσόταν σε
Οδύσσεια. Μια ακόµα Οδύσσεια για την Ελλάδα!
Πως αξιολογείτε τους λόγους που οδήγησαν την Ελλάδα σε μια τόσο βαθιά οικονομική
κρίση;
Οι λόγοι που έφεραν την Ελλάδα στο γκρεμό είναι πολλοί αλλά ο πιο θεμελιώδης ήταν η
μονόπλευρη ανάπτυξη, η οικονομική μεγέθυνση βασισμένη σε ένα μη βιώσιμο οικονομικό μοντέλο.
Ήδη από την εποχή της ένταξης στην ΕΕ υπήρχε πρόβλημα ανταγωνιστικότητας της ελληνικής
οικονομίας, η οποία δεν προσαρμόστηκε στην κατάργηση των τελωνειακών δασμών, που
προστάτευαν μέχρι τότε τα προϊόντα «Μade in Greece». Παράλληλα η χώρα προέβη σε αλόγιστο
δανεισμό, ο οποίος επιτάθηκε όταν υιοθετήθηκε το ευρώ, λόγω των χαμηλών επιτοκίων που
εφαρμόζονταν τότε οριζοντίως και αδιακρίτως στο σύνολο της Ευρωζώνης.
Αυτό είχε ως συνέπεια την εμφάνιση και, στη συνέχεια, αύξηση των «δίδυμων ελλειμμάτων», δηλ.
του ελλείμματος του προϋπολογισμού και του ελλείμματος του ισοζυγίου εξωτερικών πληρωμών,
ένα εκρηκτικό από κάθε άποψη μείγμα.
Επιπλέον, τα ευρωπαϊκά κονδύλια επιχορηγήσεων, αντί να χρησιμοποιηθούν για να ανατάξουν τις
παραγωγικές δομές της χώρας, κατασπαταλήθηκαν, πολλές φορές στον βωμό των πελατειακών
σχέσεων μεταξύ πολιτικών κομμάτων και πολιτών-ψηφοφόρων.
Πέραν του οικονομικού προβλήματος, διαπιστώθηκε ότι η χώρα δεν είχε καταφέρει να οικοδομήσει
ένα αληθινά σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος με ισχυρούς θεσμούς, ανεξάρτητες αρχές, διαφανείς
υπόλογες δομές, «αντίβαρα» (checks and balances) που θα διασφάλιζαν ένα μοντέλο χρηστής
διακυβέρνησης και διαφανούς διαχείρισης των ευρωπαϊκών κονδυλίων.
Είχε βέβαια και η Ευρώπη μεγάλες ευθύνες για τις αρνητικές αυτές εξελίξεις. Μας δέχτηκε μεν
στους κόλπους της ως αυτονόητη αποπληρωμή ενός ιστορικού χρέους, αλλά οι ελεγκτικοί
μηχανισμοί της δεν λειτούργησαν εγκαίρως· υπήρξε μεγάλος εφησυχασμός που επιδείνωσε την
κατάσταση, η οποία θα ήταν λιγότερο δραματική αν η διάγνωση είχε γίνει εγκαίρως και τα θεσμικά
φρένα είχαν λειτουργήσει νωρίτερα.
Γιατί ήταν η διάσωση της Ελλάδας τόσο επώδυνη για τους πολίτες;
Έναντι των δανείων που διατέθηκαν και του κουρέματος ενός μεγάλου τμήματος του δημόσιου
χρέους (PSI), η χώρα υποχρεώθηκε να μπει στη δίνη των Μνημονίων προσαρμογής, μια
απίστευτη δεκαετή Οδύσσεια για τους Έλληνες πολίτες. Από τις δραστικές περικοπές και τα
δρακόντεια μέτρα που επιβλήθηκαν λόγω της «εσωτερικής υποτίμησης», η χώρα έχασε το 25%
του εισοδήματός της.
Στη διάρκεια αυτής της περιόδου, η έλλειψη στο εσωτερικό της χώρας πολιτικής συναίνεσης ως
προς το δέον γενέσθαι αποτυπώνεται στο γεγονός ότι στην ελληνική περίπτωση χρειάστηκε η
σύναψη τριών διαδοχικών Μνημονίων –ενός Γολγοθά χωρίς τέλος– έναντι ενός μόνο Μνημονίου
που χρειάστηκαν για ν’ ανακάμψουν οι άλλες χώρες σε κρίση. Κάθε επίδοξος πρωθυπουργός
υποσχόταν –προκειμένου να εκλεγεί– διαφορετική συνταγή εξόδου από την κρίση, για να
καταλήξει, μετά την ανάληψη της εξουσίας, εκών άκων, να πράττει ακριβώς τα ίδια.
Η προσαρμογή της χώρας στο ευρωπαϊκό μοντέλο διακυβέρνησης και διαχείρισης του κοινού
νομίσματος –αυτός ήταν ο στόχος της προσφυγής στα μνημόνια– ήταν αναπόφευκτη. Μόνο που
έγινε με τρόπο πρωτοφανή για τα ευρωπαϊκά δεδομένα και συχνά άγριο, με την αιτιολογία ότι η
χώρα μας είχε εκτροχιαστεί τελείως. Δεν γνωρίζω άλλη περίπτωση τόσο μεγάλης και βίαιης
περικοπής μισθών, συντάξεων, κατάργησης των συλλογικών διαπραγματεύσεων, αδιαφάνειας του
τρόπου λήψης καίριων αποφάσεων σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα εν καιρώ ειρήνης.
Παράλληλα υπήρξε μια άνευ προηγουμένου στοχοποίηση, αν όχι δαιμονοποίηση, της Ευρώπης
από τους Έλληνες πολιτικούς για να απεκδυθούν ιδίων ευθυνών για την κατάσταση στην οποία
βρέθηκε η χώρα. Αυτά έφεραν μεγάλες ανατροπές στο πολιτικό σκηνικό και δίχασαν τη χώρα.
Ο ελληνικός λαός βρέθηκε σε απόγνωση, κατελήφθη από μεγάλο θυμό, η εμπιστοσύνη του
απέναντι στο κράτος και την Ευρώπη εξανεμίστηκε. Την ίδια ώρα ο λαϊκισμός βρήκε πρόσφορο
έδαφος για να αναπτυχθεί σε μια κοινωνία που, περιπλανώμενη στον δαίδαλο των Μνημονίων,
είχε χάσει τον βηματισμό της.
Ποια ήταν η πιο κρίσιμη στιγμή της θητείας στην Ελλάδα ως Αντιπροσώπου της ΕΕ;
Όταν η Ελλάδα διακινδύνευσε την έξοδό της από την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία θα επερχόταν
σχεδόν αυτομάτως σε περίπτωση εξόδου από την Ευρωζώνη. Η χώρα βρέθηκε σ´αυτή τη
κατάσταση το καλοκαίρι του 2015, με το βροντερό «όχι» στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου. Εκείνη
τη νύχτα έζησα τις πιο συγκλονιστικές στιγμές της καριέρας μου, όταν τα καθήκοντά μου ως
Αντιπροσώπου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Ελλάδα μ’ ενέπλεξαν στο απίστευτο θρίλερ που
διαδραματίστηκε για να κρατηθεί η Ελλάδα εντός της ΕΕ. Η Ελλάδα βρέθηκε στο χείλος του
γκρεμού του Grexit.
Μπορεί όντως να φανταστεί κανείς ποια θα ήταν η τύχη της χώρας μας εκτός Ευρωπαϊκής
Ένωσης, «έξω από το μαντρί», σε μία υφήλιο με καλπάζουσες μεταλλάξεις, κινδύνους και απειλές
τόσο σε γεωπολιτικό, όσο και σε οικονομικό επίπεδο, για να μην αναφερθώ στο εσωτερικό μέτωπο
και στον κίνδυνο ακόμα και ενός νέου εμφυλίου;
Είναι πλέον γνωστό ότι το καλοκαίρι του 2015, η ΕΕ, ενόψει του πιθανολογούμενου Grexit, είχε
έτοιμο σχέδιο ανθρωπιστικής βοήθειας, σύμφωνα με το οποίο, η Ένωση θα παρείχε στη χώρα
φάρμακα, τρόφιμα, καύσιμα κτλ. για ένα διάστημα, γιατί θα έκλειναν οριστικά οι στρόφιγγες του
ευρώ και οι εισαγωγές θα γίνονταν αδύνατες.
Ο κολοσσός που λέγεται Ηνωμένο Βασίλειο αποκόπηκε από την Ενωμένη Ευρώπη και ζει σήμερα
μια πολύ διαφορετική, γκρίζα πραγματικότητα σε σχέση με εκείνη που του έταξαν οι Brexiters
πολιτικοί του, οι οποίοι έχουν εξαφανιστεί στην κυριολεξία από την πολιτική σκηνή της χώρας τους.
Ο λαϊκισμός οδήγησε εκεί έναν Γολιάθ! Ένας Δαβίδ σαν την Ελλάδα, παρά τις παλινωδίες
κατάφερε ευτυχώς να ανακρούσει πρύμνα, έστω και αν αυτό συνέβη την τελευταία στιγμή, όταν
βρισκόταν μετέωρη στο χείλος της αβύσσου.
Ποιος είναι ένας συνοπτικός απολογισμός της θητείας σας, ως Αντιπροσώπου της ΕΕ
στην Ελλάδα;
Το βασικό μάθημα είναι ότι μαγικιές λύσεις για την Ελλάδα δεν υπήρχαν, η Ελλάδα έπρεπε να
αλλάξει, όσο και αν αυτό ήταν σκληρό. Η προσαρμογή της χώρας στο ευρωπαϊκό µοντέλο
διακυβέρνησης έπρεπε επιτέλους να γίνει. Μόνο που έγινε με τρόπο πρωτοφανή για τα ευρωπαϊκά
δεδομένα, συχνά άγριο με την αιτιολογία ότι η χώρα μας είχε τελείως εκτροχιαστεί. Τα μέτρα
υπήρξαν δρακόντεια, δεν ξέρω άλλη περίπτωση τόσο μεγάλης περικοπής μισθών, συντάξεων,
κατάργησης των συλλογικών διαπραγματεύσεων, αδιαφάνειας του τρόπου λήψης καίριων
αποφάσεων σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα εν καιρώ ειρήνης.
Παρά τα λάθη όμως, η Ελλάδα τελικά διασώθηκε και η Ευρώπη στάθηκε στο πλευρό της
παρέχοντας το μεγαλύτερο πακέτο στήριξης που δόθηκε σε χώρα στα παγκόσμια χρονικά.
Το άλλο που σκέφτομαι είναι ότι το ελληνικό κράτος εξακολουθεί να είναι αναποτελεσματικό, όχι
τυχαία, αλλά πιθανόν, όπως ορισμένοι ισχυρίζονται, γιατί έτσι το θέλουν κύκλοι της οικονομικής ελίτ
για να κινούνται «ευέλικτα».
Τα μνημόνια και οι θυσίες των συμπατριωτών µου δεν κατάφεραν ν’ αλλάξουν το κράτος ώστε να
δουλεύει προς όφελός τους.Κι αυτή είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που μια πραγματικά
μεταρρυθμιστική κυβέρνηση πρέπει μια μέρα ν’ αντιμετωπίσει με θάρρος κι αποτελεσματικότητα! Η
τραγωδία των Τεμπών ήρθε να επιβεβαιώσει πόσο μεγάλο είναι αυτό πρόβλημα!
Δεν μπορώ να δεχτώ ότι 200 χρόνια από την Επανάσταση που οδήγησε στη σύσταση του
ελληνικού κράτους δεν έχουμε το σχέδιο, τους ανθρώπους, τις υποδομές για να χτίσουμε μια
διοίκηση που ν’ ανταποκρίνεται στις νόμιμες προσδοκίες που τρέφει ο Έλληνας φορολογούμενος.
Πώς βλέπετε την εξέλιξη της Ελλάδας εντός της ΕΕ μετά την κρίση, και ποιοι τομείς
χρειάζονται περαιτέρω ενίσχυση
Μετατρέποντας την Ευρώπη από μια ήπια δύναμη, που είναι σήμερα, σε μια στιβαρή ένωση
ισχύος, θα μπορέσει η ΕΕ στο μέλλον να ανταγωνίζεται επί ίσοις όροις τους μεγάλους παίκτες,
όπως οι ΗΠΑ, η Κίνα και αύριο η Ινδία. Θα είναι μια δύσκολη προσπάθεια γιατί, πλην του υψηλού
κόστους, απαιτεί μια πιο συμπαγή Ευρώπη. Τη μετάλλαξη δηλ. της ΕΕ από ένωση οικονομικών
συμφερόντων σε πολιτική και αμυντική ένωση κυρίαρχων κρατών, με επιστέγασμα την ανάπτυξη
της ευρωπαϊκής κυριαρχίας.
Στο πλαίσιο της ανάγκης προσαρμογής σ’ ένα ραγδαία μεταβαλλόμενο κόσμο με πολλαπλούς
κινδύνους και δεδομένης της μεγάλης διεύρυνσης, που θα γνωρίσει η ΕΕ τα προσεχή χρόνια, η
Ελλάδα έχει συμφέρον στην περαιτέρω ενίσχυση της Ενωσιακής ολοκλήρωσης. Η καλύτερη
εκδοχή για τη χώρα μας, αλλά, πιστεύω, και για την εξέλιξη της ίδιας της ΕΕ, είναι η μετατροπή της
σε μια ένωση ομοσπονδιακού χαρακτήρα. Όπου δηλ. η φωνή των μικρών μεγεθύνεται, με
παράλληλη κατάργηση της ομοφωνίας σε όσους τομείς αυτή εξακολουθεί να υφίσταται (π.χ. στην
εξωτερική πολιτική), ώστε οι νεοεντασσόμενες κυρίως χώρες να μην μπορούν να μπλοκάρουν τα
βήματα προόδου προς αυτή την κατεύθυνση.
Πώς συνέβαλε η εκπαίδευσή σας στη Λεόντειο και στη Νομική Σχολή Αθηνών στην
προετοιμασία σας για μια διεθνή καριέρα στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή;
Στη Νέα Σμύρνη, δίπλα από το πατρικό μου, υπήρχαν χωράφια τα οποία τα αγόρασε η Λεόντειος
και ξεπήδησε ένα πρώτο κομμάτι του σχολείου ,που γνωρίζουμε σήμερα, στο τέλος της δεκαετίας
του ´50. Έτσι βρέθηκα να μένω σε απόσταση αναπνοής από την Λεόντειο και οι γονείς μου
θεώρησαν ότι ήταν μεγάλη ευκαιρία να κάνω εκεί το Γυμνάσιο και να μάθω γαλλικά, παρά τα
τσουχτερά δίδακτρα, που βάρυναν τον οικογενειακό προϋπολογισμό μας. Στην ηλικία των 12 ετών
λοιπόν, ξεκινώντας τη 1η Γυμνασίου στη Λεόντειο, ήδη προδιέγραφα τη κατοπινή πορεία μου: μετά
τη Νομική στην Αθήνα, έκανα διδακτορικό στη Γαλλία, όπου παράλληλα εργάστηκα, παντρεύτηκα
Γαλλίδα υπήκοο, γεννήθηκαν και μεγάλωσαν τα παιδιά μου στη Γαλλία και το Βέλγιο. Η ζωή μου θα
ήταν τελείως διαφορετική αν δεν υπήρχε αυτή η ευτυχής συγκυρία να βρεθώ γείτονας της
Λεοντείου, σε μια εποχή όπου πολλά δημόσια σχολεία ήταν υψηλού επιπέδου.
Πως οι εμπειρίες από τη θητεία σας στο Παρίσι και τη συνεργασία σας με διεθνείς
οργανισμούς, όπως η ΕΕ ,ο ΟΟΣΑ, η UNESCO, συνέδραμαν στην επαγγελματική σας
εξέλιξη;
Η διεθνής εμπειρία σου ανοίγει τα μάτια, σου διευρύνει τον ορίζοντα, συναναστρέφεσαι με άλλες
κουλτούρες, άλλα «πιστεύω», άλλους τρόπους σκέψεις, που εμπλουτίζουν τις γνώσεις σου και
διαμορφώνουν τον χαρακτήρα σου. Μαθαίνεις να εξελίσσεσαι μέσα σ´ένα ανταγωνιστικό και
αξιοκρατικό σύστημα, το οποίο μπορείς να προσπαθήσεις να μεταλαμπαδεύσεις, όταν επιστρέψεις
πίσω στη χώρα σου . Παράλληλα, ζώντας στο εξωτερικό, δεν χάνεις τις ρίζες σου, γίνεσαι ένα είδος
πρέσβη της Ελλάδας στα ξένα χώματα και επηρεάζεις τους ανθρώπους που συναναστρέφεσαι.
Ένα άλλο στοιχείο που διαπίστωσα είναι ότι οι εργοδότες και οι συνάδελφοι στο εξωτερικό
εκτιμούσαν το « πολυμήχανο», την εφευρετικότητα, τη φρέσκια προσέγγιση του Έλληνα, που
εργάζεται ανάμεσα τους, σε όλα τα θέματα!
Τι συμβουλές θα δίνατε σε νέους που επιθυμούν να ακολουθήσουν μια καριέρα σε
ευρωπαϊκούς θεσμούς ;
Η ΕΕ είναι μια πραγματικότητα που, προσφέρει σημαντικούς οικονομικούς πόρους και ασφάλεια
στα κράτη-μέλη της, ενώ εγγυάται τους δημοκρατικούς θεσμούς και το κράτος δικαίου. Επιτρέπει
επιπλέον την ελεύθερη και χωρίς διατυπώσεις εγκατάσταση, εκπαίδευση ,εργασία, επιχειρηματική
δραστηριότητα κλπ σε όλες όλες ανεξαιρέτως χώρες της Ένωσης.
Τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα, που βρίσκονται κυρίως στις Βρυξέλλες, είναι ανοιχτά τόσο σε
επισκέπτες ( μαθητές, φοιτητές, απλούς πολίτες), όσο και σε ασκούμενους μετά τη περάτωση των
πανεπιστημιακών σπουδών τους και την επιλογή τους από τις υπηρεσίες. Οργανώνουν επίσης
διαγωνισμούς για τη πρόσληψη στελεχών. Το επίπεδο είναι πολύ υψηλό, πολύ απαιτητικό! Πλην
του πτυχίου-κυρίως στη νομική επιστήμη ή στην οικονομία ή στις πολιτικές επιστήμες, αλλά και
στις νέες τεχνολογίες – χρειάζονται μεταπτυχιακά, καλή γνώση των ευρωπαϊκών θεσμών και των
μηχανισμών λήψης αποφάσεων καθώς και πολύ καλή γνώση ξένων γλωσσών.
Πως ενισχύεται η εξοικείωση των νέων με το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι ;
Οι νέοι που σπουδάζουν ή παρακολουθούν προγράμματα εκπαίδευσης ή κατάρτισης στο
εξωτερικό όχι μόνο αποκτούν γνώσεις σε συγκεκριμένους επιστημονικούς κλάδους, αλλά
ενισχύουν επίσης βασικές δεξιότητες, οι οποίες εκτιμώνται ιδιαίτερα από τους εργοδότες.
Με το ευρωπαϊκό πρόγραμμα ανταλλαγών Erasmus η ΕΕ έχει συμβάλει στην ανταλλαγή χιλιάδων
φοιτητών που παρακολουθούν μαθήματα σε πανεπιστήμιο μιας άλλης χώρας. Μια μελέτη σχετικά
με τον αντίκτυπο του προγράμματος Erasmus για την ανταλλαγή φοιτητών καταδεικνύει ότι οι
απόφοιτοι με διεθνή εμπειρία έχουν πολύ καλύτερες προοπτικές στην αγορά εργασίας. Το
πρόγραμμα αυτό όχι μόνο βελτιώνει τις προοπτικές σταδιοδρομίας, αλλά ανοίγει επίσης στους
φοιτητές ευρύτερους ορίζοντες και τους παρέχει κοινωνικές διασυνδέσεις.
Με την προώθηση της πολυγλωσσίας μέσω άλλων προγραμμάτων και ανταλλαγών, καθώς και με
τις δυνατότητες μαθητείας, άσκησης και εργασίας σε όλη την ΕΕ, οι σημερινοί φοιτητές ετοιμάζονται
καλύτερα για μια αγορά εργασίας που ξεπερνά τα εθνικά τους σύνορα.
Παράλληλα σημαντικό ρόλο στην ποιότητα των σπουδών και στις ευκαιρίες που παρέχονται στους
φοιτητές, ιδίως τους μεταπτυχιακούς, παίζει και η μεγάλη προσπάθεια που καταβάλλει η ΕΕ στον
τομέα της έρευνας και της ανάπτυξης.
Τέλος, να αναφέρω ότι, σε πολιτικό επίπεδο, κάθε 5 χρόνια εκλέγονται οι βουλευτές του
Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου από όλους του Ευρωπαίους πολίτες ηλικίας 17 ετών και πάνω, ώστε οι
πολίτες να συμμετέχουν, μέσω των ευρωβουλευτών, στη διαμόρφωση της ευρωπαϊκής πολιτικής.
Συντακτική ομάδα Λ.Β , Μ.Π, Π.Σ
Ο Πάνος Καρβούνης σπούδασε Νοµικά στο Πανεπιστήµιο Αθηνών και συνέχισε τις
µεταπτυχιακές του σπουδές στο Πανεπιστήµιο Paris-Pantheon/Sorbonne όπου το 1982
αναγορεύθηκε Διδάκτωρ Νομικής µε βαθµό άριστα (Docteur d’Etat).
Μιλάει γαλλικά και αγγλικά.
Από Μάιο 2022: Πρόεδρος του σωµατείου « Κίνηση Πολιτών για µια Ανοικτή Κοινωνία»
Από Φεβρουάριο 2020: Ειδικός Σύμβουλος ΕΛΙΑΜΕΠ ( Ελληνικό Ίδρυµα Ευρωπαϊκής &
Εξωτερικής Πολιτικής)
Φεβρουάριος 2018- Δεκέµβριος 2019 : Ειδικός Σύμβουλος του Ευρωπαίου Επιτρόπου Pierre
Moscovici, υπεύθυνου στην ΕΕ για τις οικονοµικές και τις νοµισµατικές υποθέσεις, τη φορολογία
και τα τελωνεία
Νοέµβριος 2010 – Νοέµβριος 2017: Επικεφαλής της Αντιπροσωπείας της Ευρωπαϊκής
Επιτροπής στην Ελλάδα.
Ιούνιος 2000 – Οκτώβριος 2010: Άσκησε διαδοχικά στη Γενική Διεύθυνση Τύπου και
Επικοινωνίας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, καθήκοντα Κύριου Συµβούλου, Διευθυντή,
Αναπληρωτή Γενικού Διευθυντή και Γενικού Διευθυντή.
Μάρτιος 1999 – Μάιος 2000: Διευθυντής στη Διεύθυνση «Μικρές επιχειρήσεις, Εµπόριο και
Διανοµή, Συνεταιρισµοί, Ταµεία Αλληλασφάλισης, Ενώσεις και Ιδρύµατα» της Γενικής
Διεύθυνσης «Πολιτική Επιχειρήσεων» της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
1993 – 1999: Προϊστάµενος της Μονάδας «Ενεργειακή συνεργασία µε µη Ευρωπαϊκές
χώρες» της Γενικής Διεύθυνσης Ενέργειας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
1988 – 1993: Βοηθός Γενικού Διευθυντή Ενέργειας.
1987 – 1988: Υπεύθυνος Προσωπικού, Διοίκησης και Προϋπολογισµού του Γραφείου
Τύπου της Αντιπροσωπείας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στο Παρίσι για τη Γαλλία, τον
ΟΟΣΑ και την UNESCO.
