Ο Vangelis δεν ήταν ακριβώς εγκόσμιος: έμοιαζε με παιδί της Αφροδίτης. 108 εκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά από τον πλανήτη που τον φιλοξενούσε για 79 χρόνια…
Βαγγέλης Παπαθανασίου – Vangelis: Αποχαιρετισμός στον οσκαρικό Έλληνα μουσικοσυνθέτη.
Aπόγευμα Πέμπτης, μπαίνω στο athensvoice.gr να διαβάσω τις τελευταίες ειδήσεις. Διαβάζω για τον θάνατο του Βαγγέλη Παπαθανασίου. Έχουμε, δυστυχώς, «συνηθίσει» να διαβάζουμε για απώλειες επωνύμων. Από τη μία οι συνέπειες της πανδημίας, από την άλλη τα χρόνια που κυλούν για όλους –και για τους ήρωες της νεότητας μας– εξασφαλίζουν, σε σταθερή βάση, υλικό για επικήδειους.
Κανένας θάνατος δεν μπορεί να αφήνει αδιάφορους τους ζωντανούς. Αλλά η συγκεκριμένη αναγγελία «χτύπησε» πιο δυνατά. Σοκ, άρνηση, έλεγχος σε άλλο tabs για εξακρίβωση, ένα-δυο τηλέφωνα, κάποια posts που κάνουν λόγο για hoax, ξέρεις ότι είναι γεγονός, αλλά αφήνεις στον εαυτό σου περιθώριο να ελπίζει. Λίγη ώρα αργότερα, όμως, το μοιραίο επισημοποιείται. Ο Vangelis δεν ζει πια εδώ.
Μπαίνω στο Facebook Page των αποφοίτων Λεοντείου https://www.facebook.com/groups/eallgr – γράφω ένα σύντομο κείμενο εκεί, σε κλειστό κύκλο. Λίγα λεπτά αργότερα, παλιοί συμμαθητές μοιράζονται αναμνήσεις. Δημοσιεύονται και κάποιες σχολικές φωτογραφίες – ο Βαγγέλης, μαθητής γυμνασίου με γραβάτα, λίγα μέτρα πιο δίπλα από τον Λουκιανό Κηλαηδόνη, συμμαθητή του στο θρυλικό σχολείο των Πατησίων.
Στo timeline βλέπεις συνέχεια σχετικά κείμενα: τυπικά «r.i.p.», κολάζ με τα εξώφυλλα από τους δίσκους-αναφοράς της καριέρας του, μερικές κλασικές φωτογραφίες που απεικονίζουν μία μορφή υπερβατική, έναν άνθρωπο με ένα βλέμμα που κοιτάζει πιο μακριά από όπου εμείς μπορούμε να δούμε, έναν καλλιτέχνη που αναπνέει τον ίδιο αέρα με εμάς, αλλά κουβαλάει μέσα του μία μονίμως αναμμένη φλόγα. Αυτήν της δημιουργίας.
Δεν σε γνώρισα ποτέ, Βαγγέλη Παπαθανασίου – θα έπρεπε να το είχα κάνει, θα έπρεπε να σε είχα αναζητήσει. Να σου σφίξω το χέρι. Να σου πω τι σήμαινες και τι σημαίνεις για μένα, για εμάς, για όλους. Προφανώς τα ήξερες, τα φανταζόσουν, τα είχες ακούσει χιλιάδες φορές. Αλλά εγώ όφειλα να σου τα πω άλλη μία, τη δική μου μία φορά. Γράφω κάτι σύντομο στον τοίχο μου. Εξηγώ γιατί δεν θα χαθείς ποτέ. Τα μεγάλα έργα δεν χάνονται, είναι 2022 μετά Χριστόν και πλέον το ξέρουμε αυτό. Και άφησες πολλά τέτοια πίσω σου. Μερικές φορές χωρίς τυμπανοκρουσίες. Αλλά υπάρχουν όλα εκεί έξω – και τα αναγνωρισμένα και αυτά που περιμένουν να ανακαλυφθούν από το ευρύτερο κοινό. Και θα υπάρχουν και το 2049. Αλλά και το νέο Millenium. Τα κομμάτια σου θα ακούγονται κάθε μέρα, ακόμα πιο συχνά κάθε νύχτα, μέσα σε αυτοκίνητα, από ακουστικά, σε στερεοφωνικά, σε κινηματογραφικές αίθουσες, σε home cinemas, σε ραδιοφωνικούς σταθμούς, σε πικάπ, σε cd player, σε streaming πλατφόρμες, σε παλαιομοδίτικα mp3 players, σε διαφημίσεις, σε κλειστούς χώρους, στην ύπαιθρο. Θα ταξιδεύουν χειμώνα-καλοκαίρι, θα διασκευάζονται, θα γίνονται remix, θα απλώνουν τον όγκο τους σε chill out rooms και το ρυθμό τους σε πίστες. Θα απογειώνουν όνειρα και θα προσγειώνουν εφιάλτες. Θα πετάξουν ψηλά, θα βρεθούν στο διάστημα, θα ανασάνουν πέρα από τα όρια της στρατόσφαιρας. Θα τα αγκαλιάσουν εξωγήινες μορφές ζωής, πιθανότατα θα τα αναγνωρίσουν, σίγουρα θα τα τιμήσουν. Θα ζεις για πάντα Βαγγέλη Παπαθανασίου. Και λυπήσου μας με τη σεμνότητά σου – παραδέξου το: το ήξερες ότι θα συμβεί. Το ήξερες ότι σου αξίζει…
https://www.athensvoice.gr/politismos/mousiki
