Ο Αρχιεπίσκοπος ανέφερε πως είναι πολύ σημαντικό για τον ίδιο να βρίσκεται ανάμεσα σε μαθητές, γιατί, όπως είπε, «οι μεγαλύτεροι βλέποντας τα συναισθήματα των παιδιών στα μάτια τους, αισθανόμαστε ότι γινόμαστε πάλι νέοι, με περισσότερη δύναμη και κάνουμε αισιόδοξες σκέψεις για το αύριο». Μίλησε, επίσης, για την εποχή που ήταν καθηγητής στη Λεόντειο Σχολή, αλλά και για τις σχέσεις που διατηρεί ακόμη με τους μαθητές του.
Μιλώντας για το χρέος που έχουν οι μεγάλοι να καθοδηγούν τους νέους, ο Αρχιεπίσκοπος έφερε το εξής παράδειγμα: «Γεννήθηκα σε μία επαρχία στην Βοιωτία που έχει δύο μεγάλα βουνά, τον Ελικώνα και τον Παρνασσό. Έχω στο μυαλό μου την εικόνα να βγαίνουν από τα σπλάχνα τους με ορμή τα ύδατα στους κάμπους. Σκέφτομαι, πως αν αυτήν την ορμή την αφήσουμε ανεξέλεγκτη θα προκληθούν ζημιές, αν όμως κάνουμε κανάλια και το νερό έχει κανονική ροή τότε και η ομορφιά θα διατηρηθεί και το αποτέλεσμα θα είναι σπουδαίο». Εσείς», είπε ο Αρχιεπίσκοπος απευθυνόμενος στους μαθητές, «είστε μία ορμή στη ζωή της κοινωνίας μας. Έχετε σκέψεις, όνειρα, ενθουσιασμό, εκρήξεις. Οι γονείς σας, σας βλέπουν πότε μελαγχολικούς και πότε χαρούμενους, είναι άλλωστε χαρακτηριστικό της ηλικίας σας, δεν ξέρουν, όμως, πώς να σας αντιμετωπίσουν. Να εμποδίσουμε αυτήν την ορμή; Δε μπορούμε, αλλά και να μπορούσαμε δε μας συμφέρει, γιατί σε αυτόν τον ενθουσιασμό και την ορμή κρύβεται το αύριο. Θα πάρετε τη σκυτάλη από τα χέρια μας, για να προχωρήσετε τη ζωή. Εμείς οι μεγαλύτεροι έχουμε υποχρέωση να δημιουργήσουμε κανάλια, να κάνουμε υποδομές να δημιουργήσουμε προϋποθέσεις, ώστε αυτά τα γάργαρα νερά που τρέχουν μέσα στην ψυχή σας, να μην σκορπίσουν και χαθούνε, αλλά να ποτίσουν τον κάμπο για να βγάλει καρπό και να τον χαρούμε όλοι μας».