Γεννημένος στο Κάιρο, ο Δημήτρης Μαυρίκιος πέρασε τα παιδικά του χρόνια στο Πορτ Σαΐντ. Στα εννέα του χρόνια ήρθε στην Ελλάδα και μετά από έξι χρόνια πήγε για σπουδές στη Γαλλία, όπου και έζησε ως τα 27 του. Στην Αίγυπτο επέστρεψε στα 39 του. Πόσο τον έχει σημαδέψει ο γενέθλιος τόπος; «Περισσότερο η απουσία της με έχει σημαδέψει. Ξέκοψα απότομα όταν ήμουν μικρός και για πάντα. Είναι ο τόπος μου γιατί εκεί γεννήθηκα και εκεί μεγάλωσα. Ένιωθα ότι ο χώρος ήταν δικός μου. Ύστερα αναζήτησα την πατρίδα μου αλλού.Στην ουσία, επειδή δεν μπορείς να έχεις πολλές πατρίδες, δεν έχεις καμία. Αποτέλεσμα; Να συνωστίζονται μέσα στο μυαλό μου πέντε γλώσσες και καμία να μην κατέχω. Πολλές πατρίδες και καμία δική μου. Και αυτό ήταν πάντα ένα πρόβλημα για μένα. Εγώ ξέρω μόνον ξένες γλώσσες. Δεν έχω μητρική» λέει, για να προσθέσει ότι στο Κάιρο τα αντικείμενα και οι εικόνες του γεννούσαν τις αραβικές λέξεις. «Για μένα το δένδρο στον δρόμο του Καΐρου έχει αραβική ονομασία. Όταν μιλώ αυθόρμητα, πρώτα έρχονται τα γαλλικά, τα ιταλικά, τα ελληνικά, μετά τα αραβικά και τα αγγλικά».
Στα επτά του χρόνια, στο Πορτ Σαΐντ της Αιγύπτου, ο Δημήτρης Μαυρίκιος έβαζε στη σειρά τα ξαδέλφια του και μοίραζε τους ρόλους για τις παραστάσεις που έστηνε. Τότε αγνοούσε τη λέξη σκηνοθέτης. Ήθελε να δείχνει στα άλλα παιδιά πώς να παίζουν: τα έντυνε, τα έβαφε. Και όταν ερχόταν η ώρα να αρχίσει η παράσταση, εκείνος καθόταν με τους μεγάλους και κοιτούσε το αποτέλεσμα. Η μόνη εξήγηση που μπορεί να δώσει τώρα ο ίδιος για την παιδική εμμονή του να σκηνοθετεί και όχι να παίζει είναι ότι πάντα του άρεσε να λέει παραμύθια. «Και η σκηνοθεσία», λέει, «είναι αυτό ακριβώς. Όταν παίζεις, διαλέγεις ένα ρόλο. Όταν σκηνοθετείς, είσαι όλοι οι ρόλοι. Στις παιδικές σκηνοθεσίες μου χρησιμοποιούσα όλους τους μύθους που γνώριζα. Και τους αρχαίους και τα παραμύθια. Δεν ήθελα να είμαι ένας από τους ήρωες. Ήθελα να είμαι αυτός που λέει την ιστορία, ο παραμυθάς». Και αυτό θέλει να κάνει και τώρα. Επαγγελματίας σκηνοθέτης πια, με σπουδές και βραβεία, εξακολουθεί να λέει με τον δικό του τρόπο ιστορίες. Όπως αυτή που άρχισε να μας διηγείται στην αρχή του χειμώνα: Την ιστορία του «Γυάλινου κόσμου» του Τενεσί Γουίλιαμς που παίζεται στον Επάνω Όροφο του θεάτρου «Εμπρός» και η οποία θεωρήθηκε η παράσταση του χειμώνα. Και ο Δημήτρης Μαυρίκιος ο σκηνοθέτης της χρονιάς.