Vassilis Kassimatis
Όταν πήγα την πρώτη μέρα της Γ γυμνασίου τότε σημερινής πρώτης την 1η Οκτωβρίου του 1958 στην Λεόντειο Πατησίων, η άλλη ήταν ακόμα στην Σίνα πριν την Νέα Σμύρνη, γνώρισα ένα αυστηρό πολύ νέο φρέρ που ήταν υπεύθυνος για τα σπορ. Αυτός οργάνωνε τα τουρνουά ποδοσφαίρου
με την συμμετοχή του Δομάζου και Βερνέζη που άφησαν εποχή. Την προηγούμενη χρονιά είχε γίνει το τουρνουά μπάσκετ στο καινούργιο γήπεδο με διάφανα ταμπλό και φελό στο δάπεδο όπου με τα Ανάβρυτα έλαβε μέρος και ο διάδοχος τότε και μετέπειτα Ολυμπιονίκης και Βασιλιάς Κωνσταντίνος. .Ηταν πολύ νέος τότε. Παρ όλο το ότι έχουν περάσει 60 χρόνια, Τον θυμάμαι όπως και τον τότε υποδιευθυντή φρέρ Πασκάλ που μας έκανε χορωδία με τον Βαγγέλη Παπαθανασίου στο Αρμόνιο. Αιωνία του η μνήμη.
Marina Chatzidimitriou
Για τον αείμνηστο Frère Georges έχουν γραφτεί ήδη πολλά και θα γραφτούν ακόμα περισσότερα. Αξίζει όμως να σημειωθεί ότι, εκτός όλων των άλλων, ήταν ο Διευθυντής που οδήγησε το ΛΛΠ στη νέα, μεικτή του εποχή. Το 1986, που μπήκαμε στην Α’ Γυμνασίου καμία πενηνταριά τσούπρες, όλοι οι frères μας υποδέχτηκαν με τον καλύτερο τρόπο.
Η συμπεριφορά του frère Georges, όμως, ήταν τόσο φυσική, που θα έλεγες ότι το σχολείο είχε μαθήτριες από την ίδρυση του. Αρκετά αργότερα σκέφτηκα πόσο δύσκολη θα πρέπει να ήταν η διαχείριση της κατάστασης, κι όμως εκείνος έμοιαζε σαν να δούλευε σε μεικτό σχολείο όλη του τη ζωή. Αυτή την αίσθηση είχα, από την πρώτη χρονιά ως την τελευταία, το 1992, που μας συνόδευσε στην πρώτη “μεικτή” εκδρομή τελειόφοιτων στη Ρόδο. Είχε τα γενέθλιά του, είπαμε να του κάνουμε έκπληξη με τούρτα και η συγκίνηση του ήταν εμφανής…
Καλή ξεκούραση, mon frère, τα παιδιά σου θα σε θυμούνται πάντα με αγάπη.
Giorgio Lacenere
Πραγματι μιλαμε για εναν εξαίρετο ανθρωπο . Με ηθος πανω απ’ολα . Τον γνωρισα το 1948 ηταν απο τοτε ο διευθυντης της Λεοντειου . Ημουν τοτε στην Α δημοτικου στην Σινα .Αγαπητος απο ολους, μικρους μργαλους . Ειχε σπουδασει φυσικος για οσους δεν το γνωριζουν .
Φώτης Καποιοστρακόπουλος
Ήμουν μαθητής Γυμνασίου, στο ΛΛ Πατησίων, τη δεκαετία του ’80. Ένα χειμωνιάτικο πρωί, περνώντας όπως κάθε μέρα από την υπόγεια πεζοδιάβαση του Ηλεκτρικού, αντικρίζω για πρώτη φορά στη ζωή μου έναν άστεγο που κοιμόταν εκεί. Το θέαμα ενός ανθρώπου σε τέτοια κατάσταση με συγκλόνισε. Φτάνοντας στο σχολείο το λέω στον Frere George. Αμέσως με παίρνει μαζί του για να του δείξω το σημείο. Φτάνοντας εκεί, ΤΟ ΠΡΩΤΟ πράγμα που κάνει είναι να βγάλει το μπουφάν του και να σκεπάσει με αυτό τον καημένο άνθρωπο και ακολούθως να τον προσκαλέσει με τη ζεστή φωνή του στο Σχολείο για να τον φιλέψει πρωινό. Δεν φαντάζεστε πόσο ανεξίτηλα “έγραψε” στη μνήμη και τη συνείδησή μου αυτή η χειρονομία. Σε τρία λεπτά οι Μαριανοί Αδελφοί και ο Frere George προσωπικά με δίδαξε το σπουδαιότερο μάθημα που μπορεί να διδάξει κάποιος σε ένα παιδί, την αγάπη για το συνάνθρωπο και την ανιδιοτέλεια. Χρόνια μετά σε μια εφημερία μου σαν ειδικευόμενος ιατρός τον πέτυχα επισκέπτη σε ένα θάλαμο ασθενών (πάλι βοηθούσε κάποιον άπορο ασθενή). Με βουρκωμένα μάτια του διηγήθηκα το βίωμά μου αυτό και τον ευχαρίστησα. Κατάλαβα ότι δεν το θυμόταν καν το περιστατικό, τόσο απλή και αυτόματη ήταν η αντίδρασή του τότε που δεν του εντυπώθηκε καν. Αυτός ήταν ο Frere George για εμένα. Αιωνία η μνήμη.
Νικόλαος Μπαθρέλλος
Δίκαιος κ ευγενής, πάντα αποσβενωντας εντάσεις κ κραδασμούς κρατώντας τις ισορροπίες… Καλό παράδεισο mon frere… Ήσουν παράδειγμα για πολλούς εκπαιδευτικούς.
Δημήτριος Μασάνοβιτς
Πάντα με έναν καλό λόγο για όλους μας πάντα με το χαμόγελο και την αγάπη του μας περιέβαλε…Τόσο αγαπητός. Σίγουρα βρίσκεται στην αγκαλιά της Παναγίας που τόσο πίστευε. Δεν θα ξεχάσω ποτέ κάθε Μάιο που τον ακούγαμε ” C’ est le mois de Marie, c’ est le mois le plus beau. Καλό Παράδεισο mon frère.
Ιγνάτιος Φιλιππούσης
Ο γενικός διευθυντής που με προσέλαβε στο δημοτικό. 35 ολόκληρα χρόνια γεμάτα αγάπη, κατανόηση και απόλυτη συνεργασία. Θα μου μείνει αξέχαστο το «καλώς τον» κάθε φορά που συναντιόμαστε στο σχολείο. Αιωνία του η μνήμη και θερμά συλλυπητήρια στη Μαριανή Κοινότητα και στους οικείους του.
Μιχαήλ Κόντης
Για τον fr.Georges…
ταματόπουλος, εγκατέλειπε την ενεργό δράση, με μια μικρή ομιλία αποχαιρέτησε όλους τους συναδέλφους. Ειδικά για κάθε frère είχε έναν πολύ πετυχημένο χαρακτηρισμό! Άλλον τον αποκάλεσε οργανωτικό, άλλον αποφασιστικό, άλλον δυναμικό…Τελευταίον αποχαιρέτησε τον αγαπημένο του fr.Georges, τον.. συναισθηματικό !!! Περιέγραψε έτσι εύστοχα την τρυφερή και στοργική καρδιά αυτού του ευγενικού ανθρώπου που κι εμείς αποχαιρετούμε σήμερα…
Antonios Antony Alexiou
Ειλικρινή συλλυπητήρια στην ευρύτερη κοινοτητα των λεοντειων σχολείων. Λυπαμαι ιδιαιτερα που έφυγε απο κοντα μας ενας τοσο οξυδερκής και γλυκος ανθρωπος ο fr. Georges. Θα τον θυμαμαι για παντα, χαμογελαστό, να με συμβουλεύει, ως έφηβο μαθητή στη Λεόντειο, σχετικα με διαφορα θεματα-είτε σχολικά είτε προσωπικα.
Daskalopoulos Kostis
Αγαπημένε μας frère Georges! Το διαρκές χαμόγελο που γέμιζε με εμπιστοσύνη τους μαθητές! Η γλυκύτητα των λόγων και η σταθερότητα στον τόνο της φωνής ανεξάρτητα το θέμα που διαχειριζόταν. Η ήρεμη δύναμη . Η ανάμνηση του ειναι και θα παραμείνει ολοζώντανη! Εις χώρα ζώντων !
Σάββας Μπακιρτζόγλου
Ιωσήφ Αβράμογλου
Alberto Captain
Μαμαλής Παναγιώτης
Aγαπητε μας Fr GEORGE
Aγαπημένε μου Fr.GEORGE
Συνήθως όταν με συναντούσες σχεδον καθημερινά εκεί μπροστά στη γραμματεία μου έλεγες «Πως πάει σήμερα η μέρα σου?» …..και εισέπραττα το γλυκό σου χαμόγελο.
Σήμερα στέκομαι για τελευταία φορά δίπλα σου και σου λέω δύσκολα «mon Frere» …Εχω σκέψεις και μνήμες πολλές …αλλά αρνούμαι να πιάσω χαρτί και μολύβι …είναι η άρνηση του αποχωρισμού όχι μόνο δικία μου αλλά και των περισσοτέρων από εκείνους που σε γνώρισαν από τις αρχές του 60 μέχρι και τα παιδιά της νέας χιλιετίας…που δεν θέλουν να το πιστέψουν…
Και πως να θέλουμε να αποχωρισθούμε έναν άνθρωπο που μόλις μάθαμε για το τελευταίο ταξίδι του μια ολόκληρη κοινότητα τα πνευματικά σου παιδιά μέσα σε λίγες ώρες με εκατοντάδες τα σχόλια προσέτρεξαν κινούμενα από αυτό το αόρατο νήμα που ενώνει τους αποφοίτους των σχολείων να καταθέσουν τον ύστατο φορο τιμής….
Στον άνθρωπο που τον Σεπτέμβρη του 2019 μας είχε στείλει στην Ενωση Αποφοίτων το μήνυμα.
ΕΑΝ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΑΣ ΕΝΤΟΠΙΣΕΙ ΟΛΟΥΣ …Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΟΜΩΣ ΣΑΣ ΧΩΡΑΕΙ ΟΛΟΥΣ…
…Αληθινός πατέρας, φίλος , καθοδηγητής, , ήρεμος, πράος, πνευματικός, φιλαλήθης , χαρισματικός εκπαιδευτικός, συγκαταβατικός , δίκαιος, πάντοτε αποσβένων τις εντάσεις και τους κραδασμούς, κρατώντας τις ισορροπίες ,στυλοβάτης του σχολείου, συναισθηματικός, ενας Αοκνος συνεπής Μαριανός…
Ηταν μερικά από τα λόγια των Αποφοίτων…
Μπορεί να αποχωρισθήκαμε ως ύλη σήμερα mon frere αλλά θα παραμείνεις Λατρεμένος στη μνήμη χιλιάδων ανθρώπων…Και ετούτο είναι που θα εκτιμήσει η αγαπημένη σου Παναγία που τώρα βρίσκεσαι κοντά της γιατί ήθελε μια ακόμα φωτισμένη ψυχή να πλουτίζει τον Παράδεισο.
Οι περισσότεροι άνθρωποι mon Frere είναι σαν το φύλλο που πέφτει….ο αέρας το παίρνει το στροβιλίζει για λίγο , ύστερα μετεωρίζεται και σωριάζεται στο χώμα….
Αλλοι ‘όμως λιγοστοί είναι σαν τ αστέρια που ακολουθούν μια σταθερή τροχιά δεν τα φτάνει ο άνεμος γιατί η τροχιά και ο νόμος που ακολουθούν βρίσκεται μέσα τους…αυτή η τροχιά και οι νόμοι σιγά-σιγά μετασχηματίζονται σε ένα αξιακό σύστημα και πολιτισμό της καθημερινότητας…που εσύ πλουσιοπάροχα εξέπεμπες.
Αυτό αντιληφθήκαμε όλοι όσοι είχαμε την τύχη να συνεργασθούμε μαζί σου στην οικογένεια του ΛΛΠ
Ησουν ….
Χαρισματικός και ευαίσθητος.
Επιεικής για τους άλλους και απαιτητικός με τον εαυτό σου.
Θεσμικός και παράλληλα ανατρεπτικός και καινοτόμος στη σκέψη.
Επιγραμματικός στο λόγο και πάντοτε τεκμηριωμένος.
Ολοι θα έχουμε να λέμε για τον άνθρωπο που ήταν ικανός να εκφράσει τα συναισθήματα με τον κατάλληλο τρόπο ,που μπορούσε να κατανοήσει πως αισθάνονται οι άλλοι, με μία υπέρμετρη ενσυναίσθηση…ένας συναισθηματικός Ανθρωπος.
Σε μας τους Δασκάλους του σχολείου μας άφησες μια τεράστια παρακαταθήκη που θα κάνει τον πατέρα Champagnat να χαμογελά.
Αεί διδάσκων και αεί διδασκόμενος.
Σε λίγες ημέρες θα κτυπήσει και πάλι το κουδούνι για την έναρξη της σχολικής χρονιάς ,όμως το Σχολείο μας η Μαριανή οικογένεια θα είναι πιο φτωχή…
Ενας από τους ανθρώπους που συνέδεε το παρελθόν του σχολείου με το παρόν και με τον λόγο και την παρουσία του ήταν υποθήκη για το μέλλον …δεν θα είναι δια ζώσης μαζί μας.
Σίγουρα θα βρίσκεται κοντά μας όμως…
Κάποτε μου είχες πει …επέτρεψε μου την υστατη στιγμή να σε αποκαλώ αγαπημένε μου φίλε
«Κάθε φορά που κτυπάει το κουδούνι και ακούω τις φωνές των παιδιών είναι ζωή για εμένα»
Αυτός ο λόγος σου εκφράζει και όλη την Ελληνική κοινότητα των Freres που εμείς γνωρίσαμε και αγαπήσαμε …ισως είναι και η καλύτερη απάντηση στην ερώτηση που κάποτε δέχτηκα γιατί οι Ελληνες Απόφοιτοι αγαπούν τοσο πολύ τους Freres?
Αυτόν τον Σεπτέμβρη κάθε φορά που θα κτυπάει το κουδούνι και δεν θα σε βλέπουμε θα έχεις τη σκέψη μας και εσύ σίγουρα θα μας δίνεις μαζί και με τους άλλους Freres…τον Pierre,τον Chrysologue,τον Ευάγγελο, τον Pascal…ζωή έμπνευση, και κουράγιο για να συνεχίσουμε το έργο σας.
Mon Frere ….Θα ήθελα να σε κτυπήσω φιλικά στην πλάτη και να σου πω και κάτι τελευταίο προσωπικό ….ίσως να μην το θυμάσαι ….πριν 20 χρόνια …έτυχε να μπεις στο ίδιο βαγόνι …στα Ανω Πατήσια …έκατσες απέναντί μου … αφου με κοίταξες μου είπες εσύ δεν είσαι ο Μαμαλής…μαζί με το Βανδώρο έμεινα έκπληκτος…κουβεντιάσαμε…κατεβαίνοντας στην Αττική μου είπες…αφου είσαι καθηγητής …και καταλαβαίνω ότι αγαπάς το σχολείο μας να πάς στον Περπινιά να αφήσεις το βιογραφικό σου…Ετσι ξεκίνησε το όμορφο ταξίδι μου στη Λεόντειο που άλλαξε τη ζωή μου.
Ένα ευχαριστώ καρδιάς mon Frere
- Για όσα μας έμαθες ως Δάσκαλος
- Για όσα μας δίδαξες με τη συμπεριφορά σου ως άνθρωπος
- Για την ατέρμονη αγάπη σου και στήριξη στους Απόφοιτους.
- Για όσα άφησες παρακαταθήκη με τους λόγους και τα έργα σου στους δασκάλους και τους μαθητές της Λεοντείου
Θα μείνεις Αθάνατος στο μυαλό και την καρδιά μας
ΑΔΕΛΦΕ ΜΑΣ ΓΕΩΡΓΙΕ ΡΟΥΣΣΕ.
Αθήνα 19/08/2021