Οἱ δάσκαλοι πού μᾶς ἔδωσαν φτερά

Δάσκαλος δέν εἶναι μόνο ἐκεῖνος πού ἔχει διορισθῆ μέ ἐπίσημο διάταγμα ἀλλά κι’ ἐκεῖνος πού διδάσκει μέ τήν αφοσίωσή του στά παιδιά καί τήν προσωπική του συμπεριφορά. Ἰδίως ἐκεῖνος ! Τό παράδειγμα τοῦ frère François.

Δυό μάτια ἄδολα, ἐγκάρδια, καλωσυνᾶτα, γεμᾶτα κατανόηση, πραότητα, ἀλτρουισμό, ἕτοιμα νά ἀκούσουν, νά παρηγορήσουν, νἀ κατευνάσουν, νά ἐνθαρρύνουν, νά συμβουλέψουν. Αὐτά θά ζωγράφιζα ἄν μοῦ ζητοῦσαν νά φτιάξω μία προσωπογραφία τοῦ frère François.
Θυμᾶμαι…
Μέ πόση ὑπομονή καί κατανόηση μᾶς ἄκουγε κάθε φορά πού τοῦ ἐμπιστευόμασταν κάποιο προσωπικό μας πρόβλημα,. Τό ἔκανε δικό του καί προσπαθοῦσε μέ ὅλη του τήν ψυχή νά μᾶς φέρει σέ θέση να΄τό ξεπεράσουμε μέ τήν βοήθεια΄του ἀλλά χωρίς ποτέ νά μᾶς κάνει νά νιώσουμε ὄτι μᾶς δίνει δεκανίκια. Τουναντίον εὶχε τόν τρόπο νά μᾶς δίνει πίστη στίς ἰκανότητές μας νά ξεπερνοῦμε τήν κάθε δυσκολία μέ τίς δικές μας δυνάμεις.
Θυμᾶμαι…
Μέ τί αἴσθημα δικαιοσύνης καί μέ τί πνεῦμα συμφιλιώσεως ἔλυνε τίς διαφορές μεταξύ μας καί μᾶς ἐπανέφερε σέ πνεῦμα συνεργασίας.
Θυμᾶμαι…
Μέ πόση θετική, παραγωγική ἐνέργεια, μέ πόσο ἀνυπολόγιστο μόχθο, μέ τί ὀργανωτικό πνεῦμα ἔβαζε στά σκαριά διάφορα πλαίσια δραστηριοτἠτων, ἀπό ἀθλητικές ἐκδηλώσεις μέχρι τίς λέσχες περισχολικῶν δραστηριοτήτων, ἀπό λέσχη σκακιστῶν μέχρι θεατρικό ἐργαστῆρι.
Θυμᾶμαι…
Μέ ποιά εὐρύτητα πνεύματος προσέγγιζε μαζί μας καί σε ὀργανωμένες συζητήσεις ἀλλά καί σέ αὐθόρμητους διαλόγους, ὅλα τά θέματα καί τά ἐρωτήματα πού μᾶς ἀπασχολοῦσαν σ’ἐκείνη τήν ἡλικία. Παραδείγματος χάριν, τήν δημιουργία συγκροτημάτων ρόκ μουσικῆς μέ ἀγορά μουσικῶν ὀργάνων-τά περίφημα ἁρμόνια Yamaha τοῦ οἴκου Φίλιππος Νάκας – καί τήν ἑρμηνεία ρόκ τραγουδιῶν ἀκόμη καί σέ ἐπίσημες τελετές, ὅπως ἐκείνη τῆς λήξεως τοῦ σχολικοῦ ἔτους. Αυθόρμητα μοῦ ἔρχονται στό νοῦ ἡ ἐρμηνεία τοῦ « Black magic woman » ἀπό τόν Ἀντώνη τόν Σαββάγγλιο καί τοῦ « La dona di un amigo moi » ἀπό τόν γείτονά μου στή Νέα Σμύρνη, Ἀγιανόζογλου –συγγνώμη ἀλλά δεν θυμᾶμαι τό μικρό του ὄνομα – ὁ ὀποῖος ἔπαιζε καί θαυμάσια κιθάρα σόλο. Μού ἔρχονται ἀκόμα στό νοῦ εἰκόνες ἀπό τό πρῶτο μεγάλο « gala » τό ὁποῖο εἰχε ὀργανώσει λίγο πρίν τά Χριστούγεννα τοῦ 1970 στήν μεγάλη αἴθουσα τελετῶν. Πρός μεγάλη ἀπογοήτευση τοῦ … κυρίου Λαγουροῦ, ὁ ὁποῖος μᾶς ἔλεγε ἐπ’αὐτοῦ : « Ἀκοῦστε τί σᾶς λέει ὁ κύριος Λαγουρός, νά μήν πηγαίνετε στά πάρτυ ! »
Θυμᾶμαι…
Μέ τί πᾶθος καί τί εὔστοχες ἀναλύσεις μᾶς μιλοῦσε γιά τούς ἀγαπημένους του συγγραφεῖς Ἀλμπέρ Καμύ καί Βίκτωρα Οὐγκώ, μέ τί ζωντανά παραδείγματα μᾶς ὁδηγοῦσε στό νά διεισδύσουμε στό νόημα τοῦ μυθιστορήματος τοῦ πρώτου « La peste » καί τῶν « Misérables » τοῦ δεύτερου.
Θυμᾶμαι….
Μέ πόση προθυμία μᾶς βοηθοῦσε καί μετα΄τήν ἀποφοίτησή μας, κάθε φορά πού ἀπευθυνόμαστε σ’ἐκεῖνον. Εἶχε ἀφιερώσει ἕνα ὁλοκληρο πρωινό για΄να με βοηθήσει να συμπληρώσω τά ἔντυπα προεγγραφῆς σέ ὁρισμένα γαλλικά πανεπιστήμια ὅταν τό 1979 μού κατέβηκε η φαεινή ιδέα να πάω στη Γαλλία να κάνω ένα μεταπτυχιακό στην ἀγροτική οἰκονομία καί να΄γυρίσω στήν Ελλαδα γιά να ἐργασθῶ στούς συνεταιρισμούς…
Θυμᾶμαι….
Μέ πόση κατανόηση καί πόση ἐμπιστοσύνη μᾶς φέρθηκε κατά τήν διάρκεια τῆς ἐκδρομῆς στή Ρόδο τό 1974. Πόση ἐλευθερία μᾶς ἄφησε καί πόσος εἰλικρινά χαιρόταν πού μᾶς ἔδινε ἔτσι τήν εὐκαιρία νά γνωρίσουμε τά πρῶτα σκιρτήματα τοῦ νεναικοῦ ἔρωτα. Μέ πόση αὐθόρμητη συγκίνηση μᾶς διηγήθηκε τόν ἀποχαιρετισμό τῶν μαθητριῶν τοῦ λυκείου ἀπό τήν Δανία, οἰ ὁποῖες ἔκλαιγαν ὅταν φεύγαμε γιά τήν ἐπιστροφή στόν Πειραιά. Ὀ ἴδιος ὁ πατέρας μας δέν θα΄εἶχε συγκινηθῆ τόσο !
Αὐτός ἦταν ὁ frère François γιά ὅλους ἐμᾶς : ἕνας δεύτερος πατέρας !
Ἀγαπητέ μας frère, αὐτἠ τή θέση ἔχεις πάντα στόν κῆπο τῆς καρδιᾶς μας!

Σάββας Σειτανίδης

Αποφοιτος ΛΛΝΣ 1974