Το θέατρο, που ψυχαγωγεί και διδάσκει ταυτόχρονα, αποτέλεσε στοιχείο της ευρωπαϊκής εκπαίδευσης εδώ και αιώνες. Ειδικότερα για το ελληνικό χώρο, γνωρίζουμε πλέον ότι το θέατρο των Ιησουητών και των άλλων καθολικών ταγμάτων στα σχολεία των Κυκλάδων και τον ευρύτερο χώρο του Αιγαίου τον 17ο και 18ο αιώνα αποτέλεσε μια από τις ελάχιστες θεατρικές αναλαμπές ανάμεσα στο θέατρο της Κρητικής Αναγέννησης και το θέατρο του Νεοελληνικού Διαφωτισμού, που και αυτό ανάγει την πρακτική, σκηνική του αφετηρία στην παρουσία Ελληνικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων στην Οδησσό το 1817.¹

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που το θέατρο αποτέλεσε εκπαιδευτικό εργαλείο και των Λεοντείων Λυκείων, όπου κατά καιρούς οι μαθητές είχαν την ευκαιρία να παίξουν έργα κάθε είδους, ακόμα και έργα συμμαθητών τους. Ούτε ήταν έκπληξη η πραγματοποίηση αλλά και η επιτυχία της παράστασης “Συνέντευξη με το φάντασμα του βάλτου”, δραματοποιημένης εκδοχής του ομώνυμου μυθιστορήματος της Μαρίας Λαμπαδαρίδου – Πόθου, που παρακολουθήσαμε το μεσημέρι της Παρασκευής 11 Μαΐου 2018 στο θέατρο του Λεοντείου Λυκείου Πατησίων.

Η συγγραφέας γεννήθηκε στην Λήμνο όπου σε τρυφερή ηλικία γνώρισε τη βία του πολέμου και της κατοχής, και οι αναμνήσεις της εποχής εκείνης υπήρξαν η πρώτη ύλη για το μυθιστόρημα της, στο οποίο το αληθινό και το φανταστικό, οι αναμνήσεις και η ιστορία συμπλέκονται για να δημιουργήσουν ένα αφήγημα που αποτελεί μάθημα αισιοδοξίας και σεβασμού στα ιδεώδη του ανθρώπου. Ένα κορίτσι, η Δήμητρα, ανακαλύπτει ένα ξεχασμένο ημερολόγιο και με οδηγό τη μαγική κεχριμπαρένια μπάλα θα ξαναζήσει τα γεγονότα, που θα φωτίσουν την μυστηριώδη περιπέτεια, της οποίας τον μίτο ξετυλίγει ο ίδιος ο Χρόνος, αφού όπως μας λέει η συγγραφέας: “ό,τι έχει υπάρξει υπάρχει στον χρόνο”.

Η απόδοση ενός αρκετά σύνθετου πεζού αφηγήματος σε θεατρικό έργο ωριαίας περίπου διάρκειας ασφαλώς δεν είναι εύκολο εγχείρημα. Το κατάφερε όμως επιτυχώς ο δάσκαλος Νικόλαος Μανιάτης, ο οποίος κορφολόγησε από το κείμενο τα κατάλληλα αποσπάσματα και δίδαξε τους ηθοποιούς, μαθητές των ταξεων Ε΄ και Στ΄ του Δημοτικού Σχολείου. Η σκηνή χωρίστηκε σε δύο επίπεδα, που αντιστοιχούσαν στα διαφορετικά επίπεδα του χρόνου. Τα παιδιά μοιράστηκαν τους ρόλους, που άλλοι αντιστοιχούσαν σε πρόσωπα του μυθιστορήματος, άλλοι σε φωνές της αφήγησης, και άλλοι σε βωβά πρόσωπα της δράσης. Ρόλος ήταν και ο Χρόνος, ο οποίος αναπαραστάθηκε με ημίψηλο καπέλο που επάνω του είχε ένα ρολόι.

Τα παιδιά απέδωσαν με φυσικότητα και πειθώ τους ρόλους τους και ακούστηκαν καθαρά στην αίθουσα, με καλή άρθρωση και εκφραστικό λόγο. Τα σκηνικά ήταν εξαιρετικά φροντισμένα, εφάμιλλα επαγγελματικής παράστασης, κάτι που ισχύει και για τους φωτισμούς και τα μηχανήματα ψηφιακών προβολών του θέατρου, που επίσης αξιοπιήθηκαν για το άρτιο αποτέλεσμα. Στο τέλος η χορωδία υπό τη διεύθυνση της [Νικόλ Πρίντεζη] και με συνοδό στο πιάνο τον [Λυσίμαχο Ζαρίφη] τραγούδησε το [Δι΄ευχών]. Τα παιδιά επιβράβευσαν τους συμμαθητές τους με ένα θερμό χειροκρότημα.

 Μετά την παράσταση η συγγραφέας του έργου Μαρία Λαμπαδαρίδου – Πόθου ανέβηκε φανερά συγκινημένη στη σκηνή. Την προσεφώνησε η [Χριστίνα Σαρηγιάννη] η οποία μίλησε για το πολυσχιδές έργο της και την βαθειά φιλία της με τους μεγάλους λογοτέχνες Οδυσσέα Ελύτη και τον Σάμουελ  Μπέκετ των οποίων υπήρξε και μελετήτρια των έργων τους.                  Στη συνέχεια η ίδια η συγγραφέας συνεχάρη τα παιδιά, μίλησε για τη ζωή της, την έμπνευσή της, και απαντώντας σε ερωτήσεις, εξήγησε ότι το να γράφεις είναι μια εσωτερική ανάγκη, όπως και το να διαβάζεις.

Εκτός από τη συγγραφέα και τους συμμαθητές τους, την παράσταση παρακολούθησε ο Frère Georges και ο συγγραφέας και κριτικός θεάτρου Πάρις Τακόπουλος, μέλος της Ένωσης Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών, απόφοιτος του 1948, ο οποίος ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση του προέδρου της ΕΑΛΛ Παναγιωτη Μαμαλή να επιστρέψει στο σχολείο.

1Βιβιλάκης Ι. (επιμ.), Το ελληνικό θέατρο από τον 17ο στον 20ο αιώνα, Αθήνα 2002, 29 και Σπάθης Δ., Ο διαφωτισμός και το νεοελληνικό θέατρο, Θεσσαλονίκη 1986, 145 κ.ε.

Κιουσόπουλος Δημήτρης

Απόφοιτος ΛΛΠ.