ΦΕΥΓΟΥΝ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΜΑΣ ΧΡΟΝΙΑ…

Δανείστηκα τον τίτλο από το γνωστό τραγούδι του Λ.Κηλαιδόνη γιατί αυτό σιγοτραγουδήσαμε κάποιοι παλιοί συμμαθητές που βρεθήκαμε ξανά μετά από 44 χρόνια μαζί με έναν από τους ανθρώπους στον οποίο χρωστάμε το ‘ευ ζην’…
Τον αειθαλή φιλόλογο καθηγητή μας κ. Μιχάλη Γρυπάρη που μας παρέλαβε με ‘κοντά παντελόνια’ στην Α΄ Γυμνασίου το 1969 και μετά από 6 χρόνια μας άνοιξε την πόρτα στη ζωή αφού –μαζί και με άλλους καθηγητές- μας όπλισε με γνώσεις, αρχές και αξίες που διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα μας…
Η συγκέντρωση των συμμαθητών αυτή ήταν γι’ αυτό το λόγο ιδιαίτερα ξεχωριστή…..
Με ένα ποτήρι κρασί οι γλώσσες ‘λύθηκαν’ και ξεκλειδώσαμε το σεντούκι των αναμνήσεών μας ομορφαίνοντας έτσι ένα βράδυ του Σεπτέμβρη που δεν θέλαμε να περάσει που δεν πρόκειται να ξεχάσουμε… Αναδύθηκαν αναμνήσεις, εικόνες, συναισθήματα που δεν υποψιαζόμαστε καν ότι μπορεί να υπάρχουν ακόμα μέσα μας. Πήραμε και ‘απουσίες’ όσων δεν είναι μαζί μας πια, αλλά γρήγορα ξεπεράσαμε την μελαγχολία της θύμησης…
Επειδή δε ‘έξις δευτέρα φύση’, απολαύσαμε μια ακόμη ‘παράδοση’ -διαφορετική αυτή τη φορά- από τον καθηγητή μας που ο κόμπος της δικής του συγκίνησης δεν μας εμπόδισε να κρεμόμαστε και πάλι από τα χείλη του σαν να μην πέρασε μια μέρα…
Και όταν πέρασε η ώρα κανείς δεν ήθελε να τελειώσει η βραδιά που ήταν για όλους μας μια σταγόνα ευτυχίας…
Φεύγοντας δώσαμε υπόσχεση να επαναλάβουμε τη συνάντηση σύντομα έχοντας την ψευδαίσθηση ότι ίσως έτσι μπορούμε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω και να πάρουμε πάλι τα νιάτα μας που μας έκλεψε …