Νέο βιβλίο! Η γιαγιά μας η καλή…
Publiée par Theo Tsecouras sur dimanche 1 avril 2018
Απόσπασμα
24 ΩΡΕΣ ΜΠΑΜΠΑΣ. ΘΟΔΩΡΗΣ ΤΣΕΚΟΥΡΑΣ
Μπαμπά, πες μου μια ιστορία
Η διαδρομή μας προς το σχολείο κρατάει 20 λεπτά και είναι η πιο όμορφη στιγμή της ημέρας. Μιλάμε ασταμάτητα. Με ρωτάει. Του απαντάω. Του λέω τι συνέβη στο βιβλίο που διάβασα την προηγούμενη μέρα. Μιλάμε για πολιτική, φιλοσοφία και θεολογία. Μου κάνει τις πιο περίεργες ερωτήσεις και συνήθως, όταν βαρεθεί λέει δυνατά ΕΝΤΑΞΕΙ! Και αλλάζει θέμα. Μου λέει ότι έχει 86 τάπες. Του λέω υπερβολικά, χονδροειδή αστεία με απρόσμενες καταστροφές και ξεκαρδίζεται. Όταν γίνει 8 ξεκινάει η εκπομπή του Γιάννη Νένε και της Βαρβάρας Σαββίδη στον Pepper. Ακούει το Good Morning και λέει «Αργήσαμε». Πάντα πιστεύει ότι αργήσαμε. Προσπαθώ να τον πείσω να μην ανησυχεί, να με αφήσει εμένα να ανησυχώ κι εκείνος να ευχαριστιέται που είναι επιβάτης. Πόσο μου λείπει να είμαι επιβάτης. Μαζί με τα παιδιά μου ξαναζώ τις στιγμές που ήμουν στην ηλικία τους. Δεν μου λείπει η δεκαετία του ’70. Σήμερα είμαστε πολύ ευαίσθητοι με τα παιδιά. Τα νιώθουμε. Δεν θέλουμε να πονάνε, να φοβούνται ή να στεναχωριούνται. Όταν ήμουν μικρός, οι μεγάλοι με “σάδιζαν”. Μου έλεγαν αστεία που δεν καταλάβαινα. Με κορόιδευαν. Με έκαναν να τρομάζω. Μου μίλαγαν ανεύθυνα. Δεν μιλάμε έτσι πια στα παιδιά μας. Δεν τους λέμε βλακείες. Ακόμα κι εγώ που λέω βλακείες συνέχεια. Όταν κάνω πλάκα, τους καθιστώ σαφές ότι είναι αστείο. Τα παιδιά δεν μπορούν να καταλάβουν όταν κάνεις πλάκα. Τα παίρνουν όλα κυριολεκτικά. Πρέπει να το λαμβάνουμε υπόψιν μας αυτό. Τουλάχιστον εγώ έτσι κάνω. Βέβαια, τώρα που το σκέφτομαι, οι περισσότεροι γονείς που βλέπω σε αυτοκίνητα στο δρόμο δεν φοράνε καν ζώνες στα παιδιά τους. Οπότε το να μην τους κάνουν χοντρές, ανόητες πλάκες είναι προφανώς στον πάτο των προτεραιοτήτων τους…
