Απόφοιτος του Λεοντείου Πατησιών το 1962 ξαναγύρισα φέτος για μια ανεπιτυχή εγγραφή συγγενούς μου στο γυμνάσιο.
Νόμιζα ότι ήμουν σε άλλο σχολείο. Μόνο το άγαλμα του ιδρυτή των μαριανών αδελφών μουδειξε ότι μπήκα στο σωστό μέρος. Το μόνο που παρέμεινε από τότε είναι ο μακρύς διάδρομος με το μωσαϊκό και τις ξύλινες ψηλές πόρτες και είναι τώρα οι τάξεις του γυμνασίου. Τίποτε άλλο γνωστό στα μάτια μου. Το κτίριο της Αστυνομίας τώρα είναι το λύκειο, ο χώρος με τις υπαίθριες τουαλέτες τώρα είναι η πισίνα , ο κήπος με τα ζαρζαβατικά και τα λιγοστά ζώα ( κότες , γουρουνάκια κλπ) τώρα είναι γήπεδα. Δημοτικό δεν υπήρχε βέβαια όποτε ο χώρος του ήταν πράσινο .
Η αυλή ήταν χωμάτινη και κάθε πρωί όλο το εξατάξιο γυμνάσιο έκανε προσευχή στοιχημένοι κατά τάξεις . Και κάθε μήνα Μάιο τραγουδαγαμε στα γαλλικά “ C’ est le moi de Marie , c’ est le moi le plus beau …etc “.
Σ αυτή τη χωμάτινη αυλή που ήταν και γήπεδο ποδοσφαίρου έζησα την μοναδική μου εμπειρία σαν ποδοσφαιριστής. Παίζαμε φιλικό με την Άμυνα Αμπελοκήπων. Εγώ αριστεροπόδαρος πίσω μπακ. Αντίπαλος μου ένας συνομήλικος το αστέρι της αντίπαλης ομάδας. Χάσαμε 7- 0. Μετά έμαθα πως τον έλεγαν Μίμη Δομαζο. Κι εγώ σταμάτησα το ποδόσφαιρο !
Τοτε οι αδελφοί Μαριανοί είχαν την διοίκηση και τον έλεγχο του σχολείου. Ζούσαν δε εκεί γι αυτό και ο μπαξες. Ο διευθυντής γάλλος , ο υποδιευθυντής έλληνας ο frère Pascal που έπαιζε καταπληκτικό πιάνο και ήταν υπεύθυνος και για την χορωδία , υπεύθυνος εσωτερικών οικότροφων ( γιατί είχαμε πολλούς είτε καθολικά παιδιά είτε ορθόδοξα από επαρχία ) ο έλληνας frère Pierre . Ο επιλεγόμενος Πιερος. Γιγαντώδης , αυστηρός αλλά καλός άνθρωπος. Τον συνάντησα πριν 25 χρόνια που πήγα να εγγράψω την κόρη μου. Με απέτρεψε γιατί μόλις είχε γίνει μεικτό το σχολειό και μου εξήγησε τα μειονεκτήματα.
Θεός σχωρέστους όλους.
Οι τελευταίες τάξεις χωρίζονταν σε κλασσικό και πρακτικό. Στο πρακτικό καθηγητές είχαμε τον Μπουζγο στα μαθηματικά, πρόεδρο της μαθηματικής εταιρείας που αν δεν ήξερες μάθημα άκουγες το κλασσικό ‘’ κάτσε κάτω δυυυυο ‘’,τον Αρετουλάκη στη φυσική-χημεία που έπιανε το χέρι σου και το πρέσσαρε στο ανοιγόμενο θρανίο αν δεν απαντουσες σωστά , τον ευγενικό Μαργαρίτη στα φιλολογικά , τον Νασαινα θρησκευτικά και στην τελευταία τάξη πρακτικού ένα νεαρό θεολόγο (νομίζω Γλυνο ονόματι) ο οποίος την πρώτη ημέρα που μπήκε στη τάξη μας λέει ‘’ξέρω ότι λύνετε συνέχεια ασκήσεις για το φροντιστήριο και καμία διάθεση δεν έχετε να ακούσετε την υλη των θρησκευτικών. Οπότε κι εγώ θα σας περάσω όλους και εδώ θα κάνω θρησκειολογία ‘’. Από το δεύτερο μάθημα αφήσαμε τα στυλό κάτω και τον ακούγαμε όλοι έκθαμβοι. Μια όαση στη υλη του Υπουργείου παιδείας , θρησκευμάτων , δια βίου μάθησης και ότι άλλο βάζει ο νους σας.
Και φυσικά δεν ξεχνάμε τον Ρωμανό , ένα φιλόλογο λίγο φιλόσοφο σπουδασμένο στην Αμερική που έλεγε συνέχεια ‘’Λένε για την Αμερική ότι έχει γκάνγκστερ ,μα εδώ είναι ΟΛΟΙ γκάνγκστερ’’. ‘’ Η το αλλο .’’Κλέψτε πολλά θα είστε κύριοι, αν κλέψετε λίγα θα πατε φυλακή ‘’. Σας θυμίζει κάτι ??
Γαλλικά μας μάθαιναν γάλλοι αδελφοί αλλά φιλόλογοι που συνήθως δεν ήξεραν ελληνικά ή έκαναν πως δεν ήξεραν. Το μάθημα γίνονταν το απόγευμα μετά το προαιρετικό φαγητο και την μελέτη των άλλων μαθημάτων. Η γαλλική γλώσσα διδάσκονταν με το γαλλικό πρότυπο και είχαμε την δυνατότητα στο τέλος να δώσουμε εξετάσεις για το bac και να σπουδάσουμε στην Γαλλία. Πολλοί λίγοι όμως το εκμεταλλεύτηκαν ελλείψει χρημάτων. Όλοι ψάχναμε θέση στα ελληνικά πανεπιστήμια και πολυτεχνεία.
( τα πολλά που ήταν ).
Είχα την τυχη να μπω με την πρώτη στο Μετσόβιο απόφοιτος μιας τάξης μόλις 20 παιδιών αντί των 34-35 που είμαστε συνήθως. Κι αυτό έγινε ευγενή φροντίδα του frère Pascal που έκανε το ξεσκαρτάρισμα στην προτελευταία ταξη επειδή είχαμε την χαζή ιδέα να τιμωρήσουμε το αυτοκίνητο του γιατρού ενός συμπαθούς ανθρώπου που είχε στείλει το υπουργειο και έκανε μάθημα υγιεινής , επειδή –άκουσον άκουσαν – έκανε πρόχειρο διαγώνισμα. Πέσαμε όλοι μαλακά , δεν ανακατεύτηκε το υπουργείο παρ’ όλο που ο γιατρός ήταν έξαλλος, και όσοι έφυγαν πήγαν σε αλλά σχολεία κα 2-3 την Σίνα ( τώρα Νεα Σμύρνη).
Γιατι τα ανακατεύω όλα αυτά ? Το έναυσμα μου τοδωσε ο Κος Μαμαλής που θέλει να μάθει τι έκαναν και πως περνούσαν οι πατεράδες -μαθητές. Δεν ξέρω τώρα τι κάνετε αγαπητέ Πρόεδρε αλλά τότε είμαστε όλο το σχολειό μια παρέα , με τις πλάκες μας, τα δηλητηριώδη σχόλια για τους ‘’φρέρηδες’’ , τις κοπάνες μας κλπ. Αλλά όλοι με μια ωραία νοσταλγία για τα χρόνια εκείνα και το σχολείο εκείνο.
ΓΙΑ ΤΗ ΤΑΞΗ ΤΟΥ 62
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΛΑΜΗΔΗΣ